به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری سلامت به نقل از ستاد خبری سی و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، شب گذشته 11 آبان ماه نشست مهمت بهادیر با موضوع «زمان و الهام در سینما» در جریان سی و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در صفحه اینستاگرام انجمن سینمای جوانان ایران با اجرای رامتین شهبازی و ترجمه غزال بخت آزاد برگزار شد.
در ابتدای این نشست مهمت بهادیر با ارایه یک بیوگرافی از خود گفت: در کودکی پدرم سرباز بود و به خاطر شغل او سفرهای مختلفی رفتیم به واسطه سفرهای متعدد با فرهنگ های متعدد آشنا شدیم که آن زمان در شکل گیری شخصیتم موثر بود البته متوجه این موضوع نبودم. آن زمان تمام سفرها به عنوان یک چالش برایم محسوب می شد. پدر من یک ارتشی عادی نبود بلکه در بخشی از ارتش بود که سربازهایی با پیچیدگی شخصیت زیر دستش بودند از همین رو با آدم های عجیب و غریب رو به رو بودم. ۷ ساله بودم که به منطقه سوریه رفتیم آن موقع جنگ اول عراق در سوریه رخ داده بود. آن زمان وقتی بمباران می شد در پناهگاه ها مستقر می شدیم یک بار در سینما بمباران رخ داد و آدم ها در سینما پناه گرفتند. به همین ترتیب من هم اولین بار بود که در سینما قرار گرفتم.
لحظه‌های خاص زندگی را باید درک کرد
بهادیر با اشاره به ساخت فیلم اولش بیان کرد: فیلم اولم درباره زلزله و الهام گرفته از خاطراتم بود، کودک که بودم زلزله آمد و ترسی که احساس کردم الهام بخش ساخت فیلم برای من شد. در همان سال ها فکر می کردم که چه کنم و این تصمیمی بخش بزرگی از زندگی من بود. زلزله که آمد داوطلب امداد شدم و با یک مهاجر غیرقانونی آشنا شدم. نباید این لحظه ها را در زندگی رد کنیم. این لحظه ها بر ما تاثیر مستقیم و گاهی غیرمستقیم می گذارد اما باید کاری کنیم حس جدیدی در ما ایجاد کند. مهم است که دنبال منبع الهام در زندگی خود باشیم. من این راه را انتخاب کردم که به قصه ها فکر کنم یعنی می گذارم منبع الهام من باشند.
این فیلمساز توضیح داد: آن زمان سوالی در زندگی من بود که چرا به آدم ها قصه می گوییم؟ قصه ها باعث می شود سوال پیش بیاد که چرا متفاوت خلق شدیم. اصلا چرا چیزی هستیم که الان هستیم؟ این دیدگاه ها در الهام بخشی تاثیر می گذارد. در این زمانه که ما زندگی می کنیم گاهی از واقعیت های زندگی دور می شویم، گاهی حواسمان پرت می شود و لحظات واقعی را از دست می دهیم سینما فرصتی در اختیار ما می گذارد که لحظات واقعی را خلق کنیم درام هایی که من خلق می کنم تحت تاثیر سه مقطع زمانی یعنی از زمان ساختن تا نمایش است که سعی می کنم توازنی بین آنها ایجاد کنم.
بهادیر عنوان کرد: به تازگی از یک فیلمبرداری در اکراین برگشته ام. ما این روزها با بیماری کرونا مواجه ایم و در این فیلمبرداری ها پلان هایی هستند که بازیگران باید فاصله فیزیکی کمی داشته باشند اما واقعیت زمان ما این است که بیماری وجود دارد و ممکن است این موضوع هم فاز با قصه نباشد به همین دلیل بازیگران احساس امنیت نمی کنند و این روی احساس آنها در زمان بازی تاثیر می گذارد، درام واقعی نمی شود و این واقعیت را زیر سوال می برد.
وی گفت: من به تخیل و فانتزی هم به عنوان یک مخاطب علاقه دارم .وقتی درباره واقعیت صحبت می کنم لزوما واقعیت پیش آمده منظور نیست منظورم از واقعیت این است که شرایطی که به عنوان نویسنده خلق می کنم یک واقعیت است نه صرفا «واقعیت مستقل».
این فیلمساز اظهار کرد: من ادبیات محور هستم و بزرگترین پایه خلق سینما برایم ادبیات است. بچه که بودم دوست داشتم بدانم در خانه های دیگران چه خبر است و این سوال برایم جادویی بود. کتاب ها یک زندگی دیگر بودند و فیلم هم همینطور. وقتی در فیلمی یک کاراکتر را دنبال می کنم سعی می کنم آن را نقد نکنم چون نمی خواهم کاراکتر را تحلیل کنم بلکه می خواهم کسی را ببینم که زندگی دیگری را تجربه می کند.
فیلمساز باید مقصدش را بشناسد
بهادیر درباره تولید پروژه های مشترک خطاب به فیلمسازان و مخاطبان توضیح داد: در پروژه های مشترک به طرف مقابل فقط به عنوان سرمایه گذار نگاه نکنید بلکه به قصه گویی مشترک برسید نه اینکه به او به عنوان فردی نگاه کنید که فقط هزینه های فیلم شما را می دهد. این دیدگاه خوب نیست.
وی با اشاره به روش های موفقیت افراد عنوان کرد: ممکن است یک نفر استعداد خاصی داشته باشد، راه خود را برود و موفق هم باشد اما سینما صرفا هنر نیست، مباحث تکنیکی دارد و باید تعادلی بین تکنیک و هنر ایجاد شود. فیلمساز باید بداند به کجا می خواهد برود و مقصد خود را بداند در غیر این صورت ممکن است پرت شود اگر فیلمی با تئوری شخص بسازید فیلم شما شانس بهتری خواهد داشت.
بهادیر درباره فیلمنامه هایش بیان کرد: من به سبک رمانتیسم می نویسم که این سبک مرزهایی دارد از همین رو باید شرایط را تفکیک و موقعیتی ایجاد کرد که کاراکتر به آن موقعیت پایبند باشد. وقتی کاراکتر خلق شد دیگر خودش پیش می رود. همیشه وقتی اولین نسخه فیلمنامه تمام می شود یک بار دیگر آن را می خوانم و خودم را جای کاراکترها می گذارم تا موقعیت کاراکترها واقعی شود.
منبع الهام جایی است که گردهم می‌آییم
این فیلمساز درباره وضعیت اکران در دوران کرونا و به واسطه گسترش تکنولوژی گفت: این روزها اکران فیلم وسیع تر از جشنواره است دیگر سینما تنها جایی نیست که فیلم اکران شود. عصر سالن های سینما در حال تمام شدن است چون رسانه های جدید برای نمایش آثار ایجاد شدند و سالن سینما دیگر مقدس نیست البته سالن سینما در بازه ای یک لزوم صنعتی بود این روزها مخاطب در سالن سینما فقط می تواند فیلم را از اول تا آخر ببیند ولی حالا با شکل گیری رسانه های جدید مخاطب می تواند برای مثال فیلم را قطع کند، در میان فیلم کار دیگری کند و... . به همین دلیل به نظرم دیگر مخاطبان دنبال فرمت های جدیدی هستند و این فرصت های خاص به فیلمسازان می دهد.
بهادیر مطرح کرد: وقتی چیزی را خلق می کنم به مخاطب فکر نمی کنم به این فکر می کنم که چه چیزی مرا به پروژه هدایت می کند. یک فیلم می تواند منابع الهام متفاوتی داشته باشد چون هر آدمی احساس خود را نسبت به فیلم دارد.
وی درباره تولید مشترک به فیلمسازان گفت: از مرحله شروع فیلمنامه در جشنواره ها دنبال تولید مشترک باشید این تولید می تواند واقعا تولید مشترک باشد، می تواند نویسندگی یا کارگردانی مشترک باشد، می تواند به معنای صنعتی مشترک باشد یا می تواند در مرحله پس تولید مشترک باشد.
این فیلمساز در پایان بیان کرد: دوست دارم به تهران بیایم ما فیلمساز هستیم و منبع الهام واقعی آن جایی است که هم را می بینیم.
سی و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به دبیری سید صادق موسوی با برگزاری نشست‌های «20-37» تا 17 آبان ادامه دارد.
نظر شما