با توجه به کمبودهای موجود در روش‌های درمان نارسایی کلیوی، تحقیقات نشان داده که سلول‌های بنیادی مزانشیمی می‌توانند تا اندازه‌ای، پیشرفت این بیماری را متوقف کنند.
نارسایی مزمن کلیه، به آسیب کلیه یا کاهش کارکرد کلیه بیش از سه ماه که غیرقابل‌برگشت و پیشرونده باشد اطلاق می‌شود.
نبود درمان مشخص
حداقل 5/10 درصد جمعیت آمریکا مبتلا به بیماری مزمن کلیه هستند. علل مختلفی منجر به این بیماری می‌شود که «نفروپاتی دیابتی» و «نفروپاتی ناشی از فشار خون»، مهم‌ترین دلایل آن هستند.
برای این بیماری، درمان مشخصی وجود ندارد و در بیشتر مواقع، درمان و اقدامات نگهدارنده صورت می‌گیرد که نهایتا به نارسایی انتهایی کلیه و نیاز به درمان جایگزینی منتهی می‌شود.
ضرورت روش‌های نوین درمانی
درمان نگهدارنده شامل همودیالیز، پریتونئال دیالیز و پیوند است که با توجه به مشکلات و کمبودهای موجود در هر روش، نیاز به اقدام برای دستیابی به روش‌های نوین درمانی، ضروری است. مطالعات صورت گرفته در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که استفاده از سلول‌های بنیادی به خصوص سلول‌های بنیادی مزانشیمی تا اندازه‌ای می‌تواند پیشرفت بیماری را متوقف کرده و به بهبود علائم در بیماران منجر شود.
این اثرات ممکن است به دلیل تمایز سلول‌ها به سلول‌های کلیوی و ترمیم بافت از بین رفته و یا به طور عمده به دلیل اثرات پاراکراین سلول‌های تزریق شده در جلوگیری از آپوپتوز و یا تحریک سلول‌های بنیادی مختص بافت باشد.
منبع: مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری
نظر شما