آناتومی شانه و پارگی Slap
آناتومی
شانه یک مفصل گوی و کاسه ای است که از سه استخوان تشکیل شده. قسمت بالایی استخوان بازو (هموروس)، استخوان کتف (اسکاپولا) و استخوان ترقوه (کلاویکل). سر قسمت بالایی استخوان بازو داخل حفره گردی در کتف قرار می گیرد. این حفره گلنوئید نامیده می شود.
دور تا دور لبه خارجی گلنوئید توسط یک بافت قوی و غضروف مانند به نام لابروم پوشیده شده است. لابروم به عمیق شدن حفره و پایداری مفصل شانه کمک میکند. همچنین نقطه اتصال تعداد زیادی از رباط های شانه از جمله یکی از تاندون های عضله دو سر بازو (بایسپس) می باشد.
پارگی Slap چیست؟
واژه SLAP مخفف عبارت superior labrum anterior posterior است. پارگی Slap در بالای (superior) ناحیه لابروم جایی که تاندون دو سر بازو به لابروم متصل است رخ می دهد. پارگی اختصاصا در قسمت جلو (anterior) و عقب (posterior) اتصال رخ می دهد. ممکن است تاندون دو سر (بایسپس) هم آسیب ببیند.
اگر آسیب، جدی نباشد ممکن است بتوان آن را با درمان های غیر جراحی مثل سرما درمانی (درمان با یخ) و درمان فیزیکی ترمیم کرد. اگر این درمان ها موثر نبود یا اگر پارگی جدی بود احتمالا نیاز به جراحی پیدا خواهید کرد. با اینکه زمان ریکاوری برای هر کس متفاوت است، معمولا حداقل ۴ تا ۶ ماه طول می کشد. افراد زیادی پس از گذشتن این زمان قادر به از سرگیری فعالیت های فیزیکی خود خواهند بود.
علائم و نشانه های پارگی Slap چیست؟
علامت اولیه پارگی لابروم ناپایداری شانه نیست. بلکه درد در ناحیه آسیب دیده است.
بیماران اغلب می گویند که:
- درد در قسمت جلو یا عقب ناحیه بالای شانه وجود دارد.
- احساس می کنند که درد عمیقی در ناحیه شانه وجود دارد.
- لمس کردن یا فشار دادن شانه درد را بیشتر نمی کند.
پارگی های لابروم که شامل تاندون دوسر نیز می شود و به آن پارگی Slap نیز گفته می شود، می تواند استفاده از تاندون دو سر را دردناک کند. فعالیت دست در بالای سر به همراه چرخش شانه به داخل باعث ایجاد درد می شود. که به طور مثال در هنگام پرتاب توپ در بازی بیسبال و سرویس زدن در بازی تنیس رخ می دهد. به علاوه استفاده از ابزاری مثل آچار می تواند سبب بروز درد شود زیرا عضله دوسر بازو، اولین عضله مورد استفاده برای این حرکت است.
بیماران دچار پارگی لابروم ناشی از گیر افتادگی داخلی شانه شکایت می کنند که در هنگام پرتاب درد دارند. معمولا وقتی که بازو تغییر جهت می دهد درد بدتر می شود. این درد در ناحیه فوقانی و پشت شانه واقع شده است. اگر در روتاتور کاف یک ضخامت نسبی وجود داشته باشد ممکن است که بیمار از نواحی کناری شانه هم دچار درد باشد.
علل پارگی لابروم بر حسب شدت وخامت آنها طبقه بندی می شوند که عبارتند از:
فرآیند نرمال پیری
بیشتر انواع پارگی Slap زمانی اتفاق می افتند که لابروم در اثر گذشت زمان فرسوده می شود. در واقع پارگی لابروم در افراد مسن تر از ۴۰ سال بخش نرمالی از فرآیند پیری محسوب می شود. قسمت بالایی لابروم نیز ممکن است دچار فرسودگی شود.
آسیب فیزیکی
آسیب های اسلپ می توانند در ضربه های فیزیکی مثل موارد زیر ایجاد شوند:
- افتادن روی بازوی باز
- تصادف با وسایل نقلیه موتوری
- در رفتگی شانه
- حرکت دادن سریع دست در حالیکه در موقعیتی بالای شانه قرار دارد.
حرکت های تکراری شانه و پارگی Slap
حرکت های تکراری شانه می تواند به پارگی Slap منجر شود.
این حرکات اغلب افراد زیر را تحت تاثیر قرار می دهند:
- ورزشکارانی که توپ پرتاب می کنند.
- ورزشکارانی که حرکت های دست بالای سر انجام می دهند. مثل وزنه بردارها
- افرادی که کار فیزیکی دائمی انجام می دهند.
طبقه بندی آسیب پارگی Slap
آسیب های اسلپ به ۱۰ نوع مختلف طبقه بندی می شوند. هر آسیب بر اساس چگونگی تشکیل پارگی رده بندی می شود.
عموما انواع پارگی Slap به انواع ۱ تا ۴ طبقه بندی می شوند. انواع دیگر آسیب، به عنوان پارگی های گسترده شده اسلپ که با گذشت زمان شکل می گیرند اضافه شده اند. توصیف انواع این آسیب ها تا اندازه ای با هم متفاوت هستند.
انواع ۱ و ۲
در پارگی نوع ۱، لابروم دچار آسیب شده اما تاندون دو سر هنوز متصل است. این نوع پارگی به مرور زمان بدتر شده و معمولا در افراد مسن تر دیده می شود. پارگی نوع ۲ نیز شامل آسیب لابروم است اما در این نوع، تاندون دو سر نیز پاره می شود. پارگی های نوع ۲ به عنوان شایع ترین آسیب های اسلپ شناخته می شوند.
بر اساس محل پارگی لابروم، پارگی های نوع ۲ به ۳ گروه تقسیم بندی می شوند:
- نوع 2A، پارگی قدامی لابروم فوقانی
- نوع 2B، پارگی خلفی لابروم فوقانی
- نوع 2C، پارگی قدامی-خلفی همزمان لابروم فوقانی
نوع ۳و ۴
پارگی نوع ۳ یک پارگی دسته سطلی است. این یک پارگی عمودی است که در آن جلو و عقب لابروم هنوز متصل است اما وسط آن نه. پارگی نوع ۴ شبیه نوع ۳ است. اما در این نوع،پارگی به تاندون دو سر نیز امتداد یافته است. این نوع پارگی با ناپایداری شانه همراه است.
نوع ۵ و ۶
در یک آسیب نوع ۵، پارگی Slap به قسمت تحتانی قدامی لابروم امتداد پیدا می کند که به نام آسیب بنکارت شناخته می شود. پارگی نوع ۶ یک پارگی دسته سطلی است اما در آن فلاپ پاره می شود.
نوع ۷ و ۸
رباط های گلنوهومرال دارای بافت غضروفی هستند که استخوان های مفصل شانه را کنار هم قرار می دهند. این رباط ها شامل رباط های گلنوهومرال فوقانی، میانی و تحتانی هستند. در یک پارگی نوع ۷ آسیب به تاندون های گلنوهومرال میانی و تحتانی امتداد پیدا کرده است. نوع ۸ یک پارگی نوع 2Bاست که در آن آسیب به پشت لابروم تحتانی گسترش یافته است.
نوع ۹ و ۱۰
نوع ۹ یک پارگی نوع ۲ است که به دور تا دور لابروم گسترش پیدا کرده است. پارگی نوع ۱۰ یک پارگی نوع ۲ است که در آن آسیب به پشت لابروم تحتانی امتداد پیدا کرده است.
معاینه پزشکی پارگی Slap
سیر پزشکی
پزشک با شما در مورد علائم و زمانی که این علائم برای اولین بار شروع شدند صحبت خواهد کرد. اگر بتوانید آسیب یا فعالیت خاصی را که باعث درد شانه شما شده است بخاطر بیاورید، این یادآوری به پزشک در تشخیص مشکل شانه شما کمک خواهد کرد.
اگر چه که بیماران زیادی ممکن است آن واقعه خاص را که در آن آسیب دیده اند بخاطر نیاورند. به هر نوع ورزش یا فعالیت کاری که شانه شما را بدتر می کند نیز لازم است اشاره کنید. همچنین محل درد و هر گونه درمانی اگر داشته اید را با پزشک در میان بگذارید.
معاینه فیزیکی
در طی معاینه فیزیکی، پزشک دامنه حرکتی، قدرت و پایداری شانه را بررسی می کند. ممکن است پزشک تست های مخصوصی را با قرار دادن بازو در پوزیشن های مختلف انجام دهد تا علائم بیمار دوباره تکرار شوند. همچنین پزشک ممکن است گردن و سر شما را برای اطمینان از اینکه درد شما از یک عصب پینچ شده (تحت فشار) نباشد معاینه کند. نتایج این تست ها که به پزشک در تصمیم گیری برای تست ها یا عکس برداری های بیشتر از شانه بیمار کمک می کند بسیار ضروری است.
تست های تصویر برداری
- اشعه ایکس
این تست تصویربرداری، تصاویر واضحی از ساختارهای متراکمی مثل استخوان را فراهم می کنند. لابروم شانه از یک بافت نرم تشکیل شده است بنابراین زیر اشعه ایکس نمایان نمی شود. با این حال پزشک ممکن است اشعه ایکس را برای اطمینان از اینکه مشکلات دیگری از قبیل آرتریت و شکستگی در شانه وجود نداشته باشد تجویز کند.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
این تست می تواند بافت های نرمی مثل لابروم را بهتر نشان دهد. برای اینکه پارگی لابروم در تصاویر MRI واضح تر دیده شود ممکن است قبل از گرفتن اسکن، ماده حاجب به داخل شانه بیمار تزریق گردد.
درمان پارگی Slap
درمان غیر جراحی پارگی Slap
در بیشتر موارد، درمان اولیه برای پارگی Slap یک درمان غیر جراحی است. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، داروهایی مثل ایبوبروفن و ناپروکسن تورم و درد را کاهش می دهند. درمان فیزیکی، نرمش های مخصوصی حرکت شانه ها را برگردانده و شانه ها را قوی می کنند.
نرمش های انعطاف پذیری و دامنه حرکتی شامل کشش کپسول شانه می شود که به عنوان یک بافت رابط قوی دورتادور مفصل شانه را در بر می گیرد. نرمش های مخصوص تقویت عضلات که شانه ها را حمایت می کنند می توانند درد را تسکین داده و از آسیب بیشتر جلوگیری کنند. برنامه این نرمش ها را می توان در هر جایی به مدت ۳ تا ۶ ماه ادامه داد که معمولا لازم است با همراهی یک کار درمانگر با تجربه انجام شود.
درمان جراحی پارگی Slap
اگر درد با روش های غیر جراحی بهتر نشود ممکن است پزشک، جراحی را پیشنهاد کند. آرتروسکوپی، شایع ترین تکنیک جراحی که برای درمان پارگی Slap مورد استفاده قرار می گیرد آرتروسکوپی است. در جریان آرتروسکوپی، جراح یک دوربین کوچک به نام آرتروسکوپ را به داخل مفصل شانه وارد می کند. دوربین تصاویر را روی یک مانیتور ویدئویی به نمایش در می آورد و جراح از این تصاویر برای هدایت وسایل جراحی بسیار ظریف استفاده می کند.
به این دلیل که آرتروسکوپ و ابزار جراحی، ظریف و کوچک هستند جراح می تواند نسبت به بخیه های بزرگتری که برای جراحی های باز استاندارد مورد نیاز است، از بخیه های (برش های) خیلی کوچک تری استفاده کند. گزینه های درمان،چندین نوع متفاوت از پارگی Slap وجود دارد.
وقتی که جراح، در طی عمل آرتروسکوپی، آسیب را به طور کامل مشاهده می کند، تعیین خواهد کرد که چه درمانی به بهترین شکل مناسب آسیب وارد شده را درمان می کند. ممکن است لازم باشد که قسمت پاره شده لابروم را به سادگی برداشت یا اینکه ناحیه پاره شده را با استفاده از بخیه دوباره متصل کرد. بعضی از آسیب های اسلپ به ترمیم با بخیه نیاز ندارند در عوض، اتصال تاندون دوسر بازو آزاد می شود تا علائم درد کاهش پیدا کند.
جراح در مورد بهترین گزینه درمان بر اساس نوع پارگی که دارید، همچنین بر اساس سن، سطح فعالیت و وجود آسیب های دیگری که حین جراحی دیده می شوند تصمیم گیری خواهد کرد. عوارض،بیشتر بیماران بعد از آرتروسکوپی شانه عوارضی را تجربه نمی کنند. با این حال با هر جراحی، خطراتی همراه است.
معمولا این ریسک ها در این جراحی جزئی و قابل درمان می باشند. مشکلات بالقوه ای با آرتروسکوپی همراه است که عبارتند از عفونت، خونریزی وسیع، ایجاد لخته های خونی، خشکی شانه و آسیب به رگ ها و عصب های خونی. جراح قبل از عمل با بیمار درباره این عوارض احتمالی صحبت خواهد کرد.
توانبخشی بعد از جراحی پارگی Slap
در ابتدا، لازم است که در حالی که ساختارهای ترمیم شده به هم جوش می خورند، شانه محافظت شود. برای جلوگیری از حرکت شانه، به احتمال زیاد باید به مدت ۲ تا ۶ هفته بعد از عمل از اسلینگ استفاده شود. مدت زمان لازم برای استفاده از اسلینگ به وخامت آسیب وارد شده و پیچیدگی جراحی بستگی دارد. وقتی که درد و تورم اولیه فروکش کرد، پزشک یک برنامه درمانی جسمانی را که اختصاصا مناسب بیمار و آسیب وارد شده به او باشد شروع خواهد کرد.
در کل این برنامه درمانی اول روی انعطاف پذیری تمرکز می کند. کشش های ملایم، دامنه حرکتی بیمار را بهبود بخشیده و از خشکی شانه جلوگیری می کند. با پیشرفت درمان، تمرینات تقویت عضلات شانه و عضلات گرداننده شانه(روتاتور کاف) تدریجا به برنامه درمان اضافه خواهد شد.
این مرحله معمولا ۶ تا ۱۰ هفته بعد از جراحی رخ می دهد. زمان مناسب برای بازگشت به فعالیت های ورزشی را پزشک با شما در میان خواهد گذاشت. در کل، ورزشکاران ورزش های پرتابی می توانند ۳ تا ۴ ماه بعد از جراحی، پرتاب های اینتروال را از سر بگیرند.
درمان های خانگی پارگی Slap
بیشتر آسیب های اسلپ ابتدا با روش های غیر جراحی تحت درمان قرار می گیرند. اگر پارگی، جدی نباشد ممکن است این روش ها برای درمان و ترمیم شانه کافی باشند.
درمان های غیر جراحی شامل درمان های خانگی نیز می شوند. مثل:
- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی یا NSAIDs
مثل ایبوبروفن و ناپروکسن که درد و تورم را کاهش می دهند. این داروها را میتوان بدون نسخه از داروخانه ها خریداری کرد.
- یخ
استعمال یخ روی شانه نیز درد را کاهش خواهد داد. می توانید یک کیسه یخ خریداری کنید یا خودتان یک کیسه پلاستیکی را از یخ پر کرده و از آن استفاده کنید.
- استراحت
استراحت به شانه اجازه ترمیم و بهبود می دهد. استراحت بهترین روش برای اجتناب از آسیب دوباره شانه است که فقط زمان ریکاوری را طولانی می کند.
ریکاوری جراحی پارگی Slap
با توان بخشی مناسب، می توانید انتظار داشته باشید که بعد از جراحی پارگی Slap، دوباره دامنه حرکتی کامل را بدست آورید.
ریکاوری برای هر شخص متفاوت به نظر می رسد که به فاکتورهای زیادی از قبیل موارد زیر بستگی دارد:
- سن
- نوع آسیب
- سلامت عمومی
- سطح فعالیت
- دیگر مشکلات شانه
در کل، زمان ریکاوری به شکل زیر است:
- 0 تا 4 هفته بعد از جراحی
بیمار باید برای پایداری شانه از اسلینگ استفاده کند. همچنین باید به کمک یک درمانگر جسمی کشش های ملایمی انجام دهد.
- 5 تا 7 هفته بعد از جراحی
همانطور که شانه بیمار در حال بهبودی است با این حال ممکن است هنوز تا حدی درد احساس شود. ممکن است بیمار تمرینات تقویتی را به کمک درمانگر جسمی شروع کند.
- 8 تا 12 هفته بعد از جراحی
بیمار به انجام حرکات برای افزایش قدرت و دامنه حرکتی ادامه خواهد داد. همچنین می توان تمرینات مربوط به تقویت عضلات دو سر بازو را نیز شروع کرد.
- 12 تا 16 هفته بعد از جراحی
در طول این مدت، دامنه حرکت باید بهبود یافته باشد. اگر شما ورزشکار هستید می توانید بعضی از فعالیت های خاص ورزشی خود را شروع کنید.
- 16 تا 20 هفته بعد از جراحی
بیمار می تواند به آرامی فعالیت فیزیکی خود را افزایش دهد. خیلی از ورزشکاران بعد از ۶ ماه می توانند ورزش خود را ادامه دهند. اگر شغل شما مستلزم کار فیزیکی است ممکن است لازم باشد که در مدت بهبودی کار خود را کنار بگذارید. ممکن است هم بتوانید در طول چند هفته شغل خود را از سر بگیرید.
روش های تشخیصی پارگی Slap
تشخیص ضایعه اسلپ کار دشواری است. زیرا این آسیب ها به اختلالات ناپایداری و روتاتور کاف شانه خیلی شبیه هستند. در ابتدا پزشک می تواند میزان حساسیت به لمس و فشار را در روتاتور اینتروال بررسی کند که این امر می تواند در روش تشخیص موثر باشد. روتاتور اینتروال یک فضای آناتومیک بین تاندون سوپراسپیناتوس، تاندون ساب اسکاپولاریس و زائده کواکویید (زائده غرابی) است.
روتاتور اینتروال یک فضای مثلث شکل است که در آن تاندون سوپراسپیناتوس بالاتر قرار گرفته، تاندون ساب اسکاپولاریس پایین تر و زائده کواکویید در وسط قرار گرفته اند. این فضا شامل رباط های گلنوهومرال و کراکوهومرال، تاندون دوسر بازو (بایسپس) و کپسول مفصل قدامی است. اگر بدانید که این ساختارها کجا واقع شده اند می توانید روتاتور اینتروال را با دست لمس کنید.
این تست می تواند با تست هایی که توضیح آن در ادامه می آید دنبال شود که در صورت وجود ضایعه اسلپ، نتیجه آنها مثبت خواهد بود. تست کشویی قدامی مثبت (۵۳٪)، نتیجه مثبت در ابداکشن ۹۰ درجه، تست ماکسیمم روتاسیون اکسترنال (۸۶٪) و تست در رفتگی مثبت (۸۶٪).
علاوه بر اینها چندین تست مخصوص دیگر نیز می توانند برای کمک به تشخیص وجود ضایعه اسلپ کمک کننده باشند. مثل: تست کلانک، تست کرانک، تست اسلاید قدامی اوبراین، تست بار بایسپس ۱ و ۲ و تست فشرده سازی فعال.
تصاویر آرتروسکوپیک و رادیولوژی
عنصر تشخیصی مهم دیگر، استفاده از تصاویر واضح آرتروسکوپیک و تصاویر رادیولوژی لابروم است که می تواند به پزشکان در تشخیص نابهنجاری از تغییرات نرمال کمک کرده و منجر به تشخیص درست شوند.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا MRI
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا MRI شایع ترین ابزار تصویربرداری مورد استفاده برای تشخیص ضایعه لابروم است. اگر چه که ممکن است یک پارگی Slap در MRI نشان داده نشود. بنابراین آرتروگرام MR که در آن، ماده حاجب به داخل شانه تزریق می گردد نیز بکار برده می شود. با این روش می توان پارگی Slap را نسبت به اسکن عادی MRI بهتر تشخیص داد.
بدین طریق، MRA یا آرتروگرام MR از MRI عادی و آرتروگرافی مفیدتر است و تکنیک سودمندی در تشخیص انواع پارگی Slap به شمار می رود. با این حال احتمال نتایج مثبت کاذب در نتیجه وجود سالکوس ها و فرو رفتگی هایی در لابروم فوقانی زیاد است. اگر چه که این مساله یک متغیر نرمال است اما می تواند تشخیص را سخت تر کند. برای توصیف کارایی MRA، مطالعات زیادی دقت، ویژگی و حساسیت MRA را مشخص کرده اند.
در هر موردی بالاترین و پایین ترین اعداد به دست آمده به صورت زیر توصیف می شوند:
- حساسیت: بین ۸۲ تا 6/95 درصد
- ویژگی: بین ۶۹ تا ۹۸ درصد
- دقت: بین ۷۴ تا 19/90درصد
مدیریت درمان فیزیکی پارگی Slap
تاکنون فقط یک مطالعه به نتایج مدیریت فیزیکی روی پارگی Slap پرداخته است. این مطالعه، یک مطالعه یک ساله پیگیر با ۱۹ بیمار بود. این مطالعه عملکرد شانه خوب را با عملکرد شانه بیماری که مدیریت موفق نگهدارنده را به شکل تمرینات پایداری اسکاپولار و کشش کپسولار خلفی دنبال می کرد مورد مقایسه قرار داد.
با این حال این مطالعه تائید می کند که بیش از نیمی از درمان های بیمارانی که در ابتدا برای آنها مدیریت غیر جراحی تجویز می شود شکست می خورند و این بیماران، درمان را با جراحی آرتروسکوپیک ادامه می دهند. به طور کلی تائید شده است که اکثر بیماران دارای علائم پارگی Slap در مدیریت نگهدارنده فیزیکی شکست می خورند، به خصوص ورزشکاران ورزش های پرتابی.
به نظر می رسد که این مدیریت نگهدارنده فقط در تعداد کمی از بیماران موفقیت آمیز خواهد بود و عمدتا در آسیب های اسلپ نوع ۱. با توجه به این موضوع، این راهکار در بیماران با پارگی Slap نوع ۱ یا بیمارانی که نمی خواهند تحت جراحی قرار بگیرند اجرا می شود.
در اولین گام از مدیریت نگهدارنده، بیماران باید از تشدید فعالیت ها خودداری کنند تا درد و تورم تسکین پیدا کند. در صورت لزوم داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و کورتیکو استروئیدهای داخل مفصلی برای کمک به کاهش شکایت بیماران تزریق می شود. به این ترتیب، درمان فیزیکی می تواند زودتر از موعد آغاز شود. قدرت، پایداری و حرکت، مولفه های عملکرد شانه هستند که در طول توانبخشی باید روی آنها تمرکز شود.
این مرحله از درمان باید روی احیای قدرت روتاتور کاف، قدرت ساختار عضلانی اسکاپولار، هسته، بدنه و کمربند شانه ای با بازیابی حرکت نرمال شانه و آموزش برای بهبود پایداری دینامیک مفصل تمرکز کند. بازیابی مجدد GRID یک جنبه حیاتی و بسیار مهم در توانبخشی آسیب های اسلپ است. با کاربرد نرمش های کششی کپسول خلفی مثل کشش خوابیده و کشش های اداکشن کراس بادی و نرمش هایی برای پایداری اسکاپولا می توان موجب توسعه مجدد روتاسیون اینترنال شد.
با کشش کپسول خلفی و بازیابی روتاسیون اینترنال از طریق نرمش های کششی کپسول خلفی مثل کشش خوابیده و کشش های اداکشن کراس بادی و نرمش هایی برای پایداری اسکاپولا، می توان جلوی تماس پاتولوژیک بین تاندون سوپراسپیناتوس و لابروم فوقانی خلفی را گرفت. بیمار نهایتا به مرحله تقویت عضلات می رسد که شامل تقویت ساختار عضلانی اسکاپولار، روتاتور کاف، هسته و بدنه و کمربند شانه ای است.
نرمش توانبخشی بیماران دچار پارگی Slap
در ورزشکاران ورزش های پرتابی، بعد از سه ماه یک برنامه تدریجی تقویتی برای تقویت پوزیشن یا ورزش خاص مورد نظر بیماران را می توان شروع کرد. ۱۶ نرمش توانبخشی شانه که عموما مورد استفاده قرار می گیرند می توانند بر اساس چندین مطالعه EMG و توصیه های بالینی در رابطه با توانبخشی بیماران دچار پارگی Slap انتخاب شوند.
این نرمش ها عبارتند از:
- فوروارد فلکشن در یک پوزیشن دراز کشیده از بغل
- پرون اکستنشن
- پارو زدن در حالت نشسته
- سراتوس پانچ
نرمش های پوش آپ زانو به علاوه:
- فوروارد فلکشن در روتاسیون اکسترنال و سوپینیشن بازو(گرداندن کف دست به بالا)
- روتاسیون اکسترنال در ابداکشن ۲۰ درجه
- روتاسیون اینترنال در ابداکشن ۲۰ درجه
- روتاسیون اکسترنال در ابداکشن ۹۰ درجه
- روتاسیون اینترنال در ابداکشن ۹۰ درجه
- سوپینیشن بازو، فلکشن آرنج در سوپینیشن بازو
- آپرکات(در ترکیب با فوروارد فلکشن شانه و فلکشن و سوپینیشن آرنج)
- روتاسیون اینترنال دیاگونال(مورب)
- روتاسیون اکسترنال دیاگونال(مورب)
این نرمش ها با افزایش متعادل سطح فعالیت می توانند در مراحل اولیه و مراحل میانی درمان های بعد از جراحی و درمان های بدون جراحی برای بیماران دچار اختلالات پروکسیمال تاندون بایسپس (دوسر بازو) و آسیب های اسلپ به کار برده شوند.
وقتی که درمان های نگهدارنده شکست می خورند یک رویکرد جراحی در دستور کار قرار می گیرد.
بعد از جراحی، به مدت ۳ تا ۴ ماه شانه بیمار در یک اسلینگ قرار داده می شود که مانع از حرکت شانه در روتاسیون اینترنال می گردد و به کاهش حرکت و سختی منجر می شود. توانبخشی بعد از عمل به نوع پارگی Slap، روش انتخاب شده برای جراحی، دیگر آسیب شناسی های همراه با عمل و روش های اجرا شده بستگی دارد. به طور کلی نرمش های پاندولی و نرمش های دامنه حرکتی آرنج، در طول دوره بی حرکتی شانه مجاز هستند.
از روتاسیون اکسترنال باید کاملا اجتناب شده و اداکشن باید به ۶۰ درجه محدود شود. در ۴ هفته بعد از عمل از تکنیک های خنثی و کمکی برای افزایش تحرک شانه استفاده می شود. بین هفته چهارم و هشتم روتاسیون اکسترنال و اینترنال ROM تدریجا به ابداکشن ۹۰ درجه شانه اضافه می گردد. تمرینات مقاومتی را می توان تقریبا در هفته هشتم بعد از عمل آغاز کرد که در آن باید روی تقویت اسکاپولار تمرکز شود.
از آنجا که متابولیسم غضروف تا حدودی به محیط مکانیکی آن بستگی دارد نرمش های مقاومتی می توانند به افزایش تحرک شانه کمک کنند. با این حال، دستیابی به تحرک کافی شانه یک شرط مهم برای شروع تمرینات مقاومتی است. در ماه چهارم تا ششم، بسته به نوع ورزشی که انجام می شود بیماران باید بتوانند آموزش های مخصوص ورزشی را شروع کرده و تدریجا به سطح سابق فعالیت های خود برگردند.
گاهی ترمیم پارگی Slap با شکست مواجه می شود و به نظر می رسد که تنودسیس و تنوتومی تاندون عضله دو سر، درمان جایگزین قابل قبولی برای پارگی Slap باشد. علاوه بر آن، این تکنیک اکنون به بهترین درمان برای ترمیم اسلپ نا موفق تبدیل شده است.
الزامات تنودسیس تاندون بایسپس (دوسر) به عنوان روشی شاخص برای پارگی Slap بستگی دارد به:
- سن بیمار
- سطح فعالیت
- دومینانس بازو
- نوع ورزش
اگر یک تنودسیس تاندون عضله بایسپس(دو سر) انجام شود توصیه بر عدم فعالیت عضله بایسپس در حداقل ۱۰ هفته از انجام آن است تا بافت نرم ترمیم شده بتواند درون تونل های استخوانی به طور کامل یکپارچه شود.
پیشگیری از پارگی اسلپ
شانه های خود را در هر دو جهت تمرین دهید. داشتن شانه های قوی و متعادل بهترین استراتژی برای جلوگیری از آسیب ها می باشد و باعث می شود که عضلات داخل و دور تا دور شانه به خوبی به تمرین ها و نرمش ها واکنش نشان دهند. حرکت های شانه باید قسمت عمده ای از ورزش های ناحیه فوقانی بدن را تشکیل دهند.
شما باید برای جلوگیری از عدم تعادل در شانه روی گروه ماهیچه های مخالف کار کنید. به عنوان مثال به این معنی که اگر شما نرمش پوشینگ مثل پرس سینه یا پرس شانه کار می کنید، لازم است که به میزان مساوی حرکت های پولینگ مثل حرکت پارو یا پول آپ را نیز انجام دهید.
ریکاوری بعد از پارگی اسلپ
در دوره ریکاوری اولیه، درمان فیزیکی برای به دست آوردن مجدد دامنه حرکتی دست و آرنج بلافاصله می تواند شروع شود. پارگی های لابرومی که فقط به دبریدمان (خارج کردن بافت مرده و از کار افتاده) نیاز دارند به دامنه حرکت و درمان فیزیکی اولیه برای جلوگیری از خشکی شانه مجاز می شوند.
بخیه ها ۷ تا ۱۰ روز بعد از جراحی برداشته شده و بیمار می تواند دوش بگیرد. نرمش های دامنه حرکت شانه بعد از ترمیم تاندون عضله بایسپس (دو سر) تقریبا ۶ هفته بعد از جراحی، زمانی که فرایند ترمیم کامل می شود، شروع می شوند. درمان های فیزیکی روی درمان فاکتورهایی که ممکن است سبب آسیب لابروم شوند متمرکز می شوند.
مثل فرایند یک پرتاب ضعیف. قدرت بیمار و سلامت روتاتور کاف می تواند به وسیله درمان به حداکثر خود برسد که این به شانه کمک می کند تا از آسیبی که دیده و به خاطر درد حاصل از آن مدتی طولانی بی حرکت بوده است ریکاوری شود. آسیب های لابروم که شامل ترمیم یا تنودسیس تاندون عضله بایسپس (دو سر) می شوند لازم است که یک دوره بی حرکت بمانند تا در این مدت تاندون بتواند دوباره به استخوان متصل شده و ترمیم شود.
بعد از تقریبا ۴ هفته استفاده از اسلینگ برای بی حرکت نگه داشتن شانه، می توان درمان فیزیکی را شروع کرد. ورزشکاران، ورزش هایی که در آنها حرکت های بالای سر انجام می شود و ترمیم اسلپ انجام داده اند، باید انتظار تاخیر قابل توجهی قبل از از سرگیری دوباره پرتاب هایشان داشته باشند. معمولا برای بیمار ۶ ماه طول می کشد تا دوباره به استقامت کامل رسیده و چابکی لازم را در پرتاب به دست آورد.
نظر شما