هدف درمان هپاتیت B مهار تکثیر ویروس و اصلاح کارکرد کبد است

سیدموید علویان  با بیان اینکه تعیین مرحله و شدت بیماری هپاتیت B و عواملی مانند سن، جنسیت، زمان ابتلاء، سوابق خانوادگی بیماری پیشرفته کبدی و چاقی در تصمیم‌گیری درمان و تعیین نوع درمان این بیماری تأثیر بسزایی دارد، اظهار کرد: در بعضی موارد، رعایت توصیه‌های غذایی و نکات بهداشتی می‌تواند مفیدتر از آغاز درمان ضدویروسی باشد.

وی افزود: هدف درمانی در بیماری هپاتیت B مهار تکثیر ویروس و اصلاح کارکرد کبد است و در موارد بسیار کم، احتمال ریشه‌کنی عفونت نیز وجود دارد و در صورت سرکوب تکثیر ویروس، از میزان پیشرفت ضایعات کبدی جلوگیری می‌شود.

رئیس انجمن مطالعات کبدی ایران (هپاتیت) و فوق تخصص گوارش و کبد تصریح کرد: درمان‌های موجود در حال حاضر برای این بیماری شامل آمپول‌های تزریقی آلفا-اینترفرون یا داروهای خوراکی ضدویروسی لامیوودین، آدوفوویر، آنتاکاوویر یا تنوفوویر می‌شود.

علویان ادامه داد: اینترفرون‌ها پروتئین‌های دارای اثرات ضدویروسی و تعدیل کننده دستگاه ایمنی است که این ویتامین‌ها توسط سلول‌های مختلف در بدن و در پاسخ به عفونت از جمله عفونت ناشی از ویروس هپاتیت تولید می‌شود و آلفا-اینترفرون دارای اثرات مناسب ضد ویروسی است.

وی با اشاره به اینکه آلفا-اینترفرون برای درمان هپاتیت‌های ویروسی به کار می‌رود، گفت: این دارو با تحریک سیستم دفاعی بدن سبب کنترل و مهار تکثیر ویروس هپاتیت B می‌شود و بدن بیماران آنها دچار کمبود این ماده است، از همین رو تجویز اینترفرون در این بیماران کارآمد خواهد بود.

رئیس انجمن مطالعات کبدی ایران (هپاتیت) و فوق تخصص گوارش و کبد با بیان اینکه اینترفرون در بیماران هپاتیت B منجر به کاهش ویروس در حال تکثیر و کاهش تکثیر ویروس و طبیعی شدن آنزیم‌های کبد می‌شود، اضافه کرد: با مصرف آلفا-اینترفرون، بدن در مقابله با عفونت ویروسی تقویت می‌شود و تکثیر ویروس در بدن کاهش می‌یابد.

علویان با اشاره به اینکه با مصرف آلفا-اینترفرون بعضی از رده‌های گلبول‌های سفید تقویت می‌شود و گلبول‌های سفید سلول‌های آلوده به ویروس را سریع‌تر شناسایی و به آنها حمله می‌کنند و آنها را از بین می‌برند، خاطرنشان کرد: کاربرد آلفا-اینترفرون در درمان بیماری هپاتیت مزمن بی جنبه تحقیقاتی ندارد و تمام محافل معتبر پزشکی دنیا آن را به عنوان یک داروی مفید، اما نه برای همه بیماران، تشخیص داده‌اند.