معجزه‌ای که رئال مادرید را بیچاره کرد!

به گزارش گروه ورزش خبرگزاری سلامت، "هیچ بچه ای فوتبال بازی نمی کند تا گری نویل شود". این عبارتی است که معمولا در انگلیس استفاده می شود، یعنی مردم برای تماشای بازی مدافع کناری به ورزشگاه نمی روند. اما همانطور که می دانیم، این موارد نادر هستند که قوانین را تعیین می کنند و در تاریخ سوم ژوئن 1997، دوباره زمان اثبات این فرضیه فرا رسید. تورنو دوفرانس؛ تورنمنت تدارکاتی برای جام جهانی 1998- رقابتی که تماشاگر چندانی در استادیوم نداشت.

ناگهان گلوله ای در دور دنیا پخش شد

هنگام ضربه وحشتناک ستاره سلسائو، چشم همه تماشاگران حاضر در استادیوم و تلویزیونی، همچنان به زین الدین زیدان هافبک فرانسوی یا روماریو و رونالدو، دو ستاره برزیلی دوخته شده بود، اما به یکباره این مدافع چپ عضلانی در فاصله بیش از 30 متری از دروازه پشت توپ ایستاد؛ ضربه ویرانگر روبرتو کارلوس.

ابتدا به سمت پرچم کرنر، سپس درون دروازه

در ادامه شاهد یک شلیک وحشتناک با یک مسیر غیرقابل پیش بینی بودیم. فابین بارتز، دروازه بان تیم ملی فرانسه نیز مانند همه افراد دیگر، چه بازیکن، چه مربی و چه تماشاگر، فقط تماشا کرد که این توپ شتاب گرفته که در ابتدا به نظر می رسید که به سمت پرچم کرنر در حال پرواز است، چگونه از کنار دیرک عبور کرده و به شکل حیرت انگیزی وارد دروازه تیم ملی فرانسه می شود.

ناگهان یک مدافع کناری ستاره ای در کلاس جهانی شد

روبرتو کارلوس 24 ساله در آن روز، تنها یک سال قبل به رئال مادرید پیوسته بود، خیلی قبل از اینکه حرفی از آن تیم "کهکشانی" به میان بیاد. اما زمانش که رسید، این مدافع برزیلی نیز بخشی از آن تیم بود. مدافع کناری که بیشتر شبیه یک وینگر بازی می‌کرد، ران‌هایی مانند ستون‌های یک پل و آن ضربه وحشتناکی؛ ضربه ای که در زمین‌های فوتبال در سراسر جهان، بازیکنان سعی در تکرار آن داشتند.

انتظار برای لحظه ای که به ندرت رخ داد

هیچ کس واقعا تا امروز و تا این لحظه، موفق به تکرار آن ضربه آزاد تماشایی در تاریخ فوتبال نشده و به فرمول آن دست پیدا نکرده است. در بیست و پنجمین سالگرد آن مسابقه، به نظر می رسد دیگر راه تکرار آن ضربه بسته شده باشد.

اما مشکل اصلی خود روبرتو کارلوس و روزهای بازی کردن او برای رئال مادرید بود. او می خواست به تماشاگران تشنه تکرار این ضربه هدیه ای بدهد و به این مدافع برزیلی اجازه ضربه زدن از فاصله 18، 25 یا 40 متری، بارها و بارها داده شد. بازیکنان بزرگی مانند زین الدین زیدان، لوئیس فیگو یا دیوید بکهام کنار می رفتند تا روبرتو کارلوس از هر فاصله ای شوت بزند و در نهایت این اتفاق تکرار نشد. در شرایطی که همه منتظر آن لحظات خاص و نادر بودند باید متوجه می شدند که روبرتو کارلوس در واقع متخصص واقعی نواختن ضربات ایستگاهی نبود.