به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری سلامت، در دنیای امروزه مشکلات و سختی ها به حد فکر است،مسایل اقتصادی گاه چرخ زندگی افراد عادی جامعه را مختل می کند.حال فکر کنید،افرادی هستند که دچار معلولیت هستند…
وقتی زندگی برای یک فرد عادی سخت می باشد قطعا برای کسانی که به هر دلیلی دچار معلولیت و محدودیت جسمی هستند زندگی خیلی سخت تر هم می شود.دراین گفتگو با زوج معلول هنرمند سمیه قاسمی و علی فتحی می نشینیم تا با هنر و مشکلات آنها آشنا شویم.
*از خودتان بگویید.
سمیه قاسمی متولد ۱۰ خرداد ۱۳۶۱ استان اصفهان شهرستان مبارکه درسن ۱۳سالگی به بیماری ضعف عضلانی (دیستروفی) مبتلا شدم و متاسفانه درسن ۲۴سالگی تسلیم ویلچر نشین شده ام.
سال۱۳۷۹ به دلیل پیشرفت بیماری درمقطع دیپلم ترک تحصیل کردم و به یادگیری هنرمعرق و مشبک روی آوردم.
ودر سال ۱۳۸۷ باپشتیبانی خانواده ام، هنرکده ای برای فروش و آموزش تاسیس کردم.
درسال۱۳۹۰ هنرمیناکاری را فراگرفتم ودرسال ۱۳۹۳ بعداز آشنایی باعلی همسرم.به انجام و تولید کارهای هنری امرارمعاش و کسب درآمد می کنیم. درحال حاضر هنرمعرق و مشبک و میناکاری را انجام می دهیم.
علی فتحی متولد۱۳فروردین ۱۳۶۰ استان خوزستان و درحال حاضر ساکن اصفهان شهرستان مبارکه هستم. به دلیل بیماری وراثتی در سن ۲۴سالگی ویلچرنشین شده ام.
قبل از آشنایی با سمیه بصورت حرفه ای ورزش تیراندازی انجام میدادم و چندمقام کشوری هم کسب نموده ام.
درسال ۱۳۹۳ باکه ایشان آشنا شدم با دنیای ورزش خداحافظی کردم.هم بدلیل عدم حمایت از معلولین،تبعیض ها و شرایط بد ورزش را کنار گذاشتم، تا برای کسب درآمد و امرارمعاش درکنارایشان هنرمیناکاری فراگرفتم.
*در چه رشته هنری فعالیت دارید؟
معرق،مشبک،میناکاری.
*شرایط شما چگونه است؟
هر دو معلولیت جسمی حرکتی هستیم و از ویلچراستفاده می کنیم.
*چه انگیزه یا هدفی باعث شد شما این هنر را برگزینید؟
هردو هم نظر و موافقیم که؛ ثابت کردن این مسئله که معلولیت محدودیت هست اما محرومیت نیست!
*هرهنری خاصیت تکامل،رشد،جلا دهی به روح را دارد.هنر میناکاری و معرق چگونه است.یعنی هنگام خلق اثر چه خصوصیت و یاحالت بارزی در شما ایجاد می شود؟
در موقع انجام کارهای هنری فارغ ازهمه ی سختی ها، آرامشی داریم، که باعث پرشدن خلاء های روحی هردوی ما می شود.
*کدام یک از شما پشتکار بیشتری دارید؟
قطعا هردو پشتکار واز انگیزه ی بالایی برخوردار هستیم چرا که خیلی خیلی سختی کشیده ایم تا به این موقعیت کنونی رسیده ایم.
*کدام یک علاقه به هنر دیگری جز میناکاری و معرق دارید؟
خب علی همسر من به شدت عاشق ورزش تیراندازی بود و هست. ولی بخاطر شرایط بد و تبعیض هایی که تو دنیای ورزش وجود دارد ناچارشد که دیگر ادامه ندهد..
*چه هدفی برای آینده هنری خود دارید؟
صادر کردن کارهای هنریان به خارج از کشور آرزوی قلبی هردو ما است. ولی متاسفانه حامی نداشته و نداریم.
*ایا هنر شما از سمت ارگان یا سازمان خاصی حمایت می شود؟
اصلا و ابدا.متاسفانه هیچ ارگان و یا سازمانی مارا حمایت نمی کند.
*محدودیت های شما در چیست؟
متاسفانه بخاطر فرهنگ غلط جامعه معلولان بیرون از محیط خانه واسه همه چیز دچار محدودیت و ممنوعیت هستند.
_عدم مناسب سازی سطح شهر
_ نگرش اشتباه مردم به افراد معلول
مخصوصا من و همسرم که هردو ویلچرنشین هستیم.
_ حمایت نشدن از سمت بهزیستی و ارگان دیگه و فروش نرفتن کارهایمان و سختی امرارمعاش و خیلی مشکلات دیگر.
*آرزویی که می دانید محقق می شود برایتان چیست؟
آرزوی صادرات کارهای هنریمان را داریم و یکی از آرزوهایمان خیلی پررنگ تر است اینکه بتوانیم دوستانی که مثل ما مشکلات جسمی و معلولیت دارند،شغل و فعالیت در رشته هنری خودمان ایجاد کنیم. که این آرزو بدون همکاری سازمان و یا ارگانی دست یافتنی نیست.
*حرف اخر.
حرف های زیادی است، نه تنها برای ما بلکه برای تمام کسانی که با بیماری و این شرایط بد درگیر هستند.
ای کاش توی هر ارگانی از یک فرد معلول استفاده می کردند،تا که مشکلات ما را درک کند و کمکی برای حل معظلات کنند.
گفت و گو : شمیلا شهرابی
نظر شما