مردم دلتنگ مرغ سحر و ربنای شجریان هستند

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری سلامت و به نقل از سرزمین هنر، در آستانه سالروز ۸۰ سالگی خسرو آواز ایران؛ محمد رضا شجریان، برآن شدیم تا گفت‌وگویی با استاد داریوش پیرنیاکان آهنگ ساز چهره آشنا و ماندگار موسیقی یار دیرین جناب شجریان داشته باشیم تا جرعه‌ای از وصف شخصیت والای ایشان نوش کنیم. با ما همراه شوید.

جناب پیرنیاکان، شما چه توصیفی از شخصیت حضرت استاد شجریان دارید؟ در ابتدا سالروز تولد این اسطوره موسیقی و خسرو آواز ایران را تبریک می‌گویم. افتخار داشتم و دارم که ۴۴ سال عمر خویش را با ایشان نشست و برخاست کردم و در تمام این مدت ایشان را از نظر شخصیتی یک انسان ممتاز، عالی و یک فرد به تمام معنا قابل احترام یافتم. در تمام دنیا اگر انسانی با هر تخصص از دنیا بمیرد افرادی هستند که جای او را حتی بهتر از خود او بگیرند اما به ضرس قاطع عرض می کنم که محمدرضا شجریان ثانی ندارد. من در جایی گفته بودم که تا ۲۰۰ سال دیگر مانند شجریان نخواهد آمد و استاد شفیعی کدکنی بالاتر از سخن تاکید کرد «من در موسیقی صاحب نظر نیستم ولی همین قدر می‌توانم بگویم که ۵۰۰ سال دیگر هم شجریان به وجود نخواهد آمد».

شجریان، قله دماوند موسیقی خیلی افراد تنگ‌نظر برای این سخن به من ایراد گرفتند و می‌گیرند. در پاسخ آنها می‌گویم که قله‌های زیادی در هنر و علم و امور دیگر وجود دارد، من تکامل را انکار نمی‌کنم، ولی هیچ قله‌ای به ارتفاع شجریان نخواهد رسید. مانند حافظ، در طول تاریخ خیلی شاعر قدر و بزرگی آمدند و رفتند ولی حافظ فقط یکی است. سعدی خود یک قله ادبیات است، مولانا، فردوسی، هر کدام این بزرگان تک هستند. شجریان هم تک است و خواهد ماند. در یک کلام، شجریان واقعا دماوند موسیقی ایران است و آدم نمی‌تواند به سادگی از کنار این عظمت عبور کند.

+ آیا به راستی قدر این گوهر را دانسته‌ایم یا گوهرشناسان خوبی نیستیم؟ – من این موضوع را به چند بخش تقسیم می‌کنم؛ یک بخش، مردم هستند. آن‌ها دقیقا قدر و ارج ایشان را می‌دانند. همان چیزی که من گفتم؛ “دماوند”، آنها هم قبول دارند. بخش دوم، برخی از مسئولین و مدیران هستند که واقعا در حق شجریان جفا کردند، این مرد سزاوار این برخورد نبود که ۱۲ سال اجازه ندهند برای مردم خویش بخواند. یکی از علل بیماری شجریان همین باشد. شجریان عاشق است، همیشه می‌گوید من خاک پای ملت ایران هستم. وقتی نتوانست هنر خودش را برای این مردم ارائه دهد، قطعا بیماری‌اش تشدید می‌شود. بخش سوم، رسانه ملی است. در حق استاد شجریان جفا کرد. هم در حق مردم، هم حق هنر موسیقی و هم در حق آن هنرمند والامقام جفا شد. همه اینها دست به دست هم دادند تا شجریان را از مردم و مردم را از شجریان محروم کنند. چرا نباید رسانه ملی صدای شجریان را، کسی که حتی گفت: «ربنای من مال مردم است و پخش کنید.» را پخش نکند؟ چرا اینقدر تنگ نظری؟ این افکار کوچیک و نازل چه دردی را دوا می‌کند؟ به این می‌گویند انحصارگرایی، باید برچیده شود و باید همه آزاد باشند که حرفشان را بزنند. اگر منطقی بود، گوش کنند و اگر نبود هم قانع‌اش کنند.نه این که حذف‌اش کنند.

جناب پیرنیاکان، سخن پایانی این گفت‌وگو چه خواهد بود؟ به عنوان کسی که در موسیقی این مملکت استخوان خُرد کرده‌ام، می‌گویم موسیقی‌ای که از رادیو و تلویزیون پخش می‌شود، تیشه به ریشه هنر موسیقی می‌زند. آیا نباید حرف من و امثال من را بشنوند؟ پس حرف چه کسی را باید بشنوند؟ این یک تخصص است. وقتی به مردم با عبارت خس و خاشاک توهین کردند، آقای شجریان گفت: «منم صدای همین خس و خاشاکم.»، خب، شما باید بدتون بیاید؟ شما باید ناراحت بشید؟ شما که مدام می‌گوید ما مردمی هستیم! در حق شجریان اجحاف کردند و با هیچ چیزی هم جبران نمی‌شود. استاد الان ۸۰ سال دارد، چگونه می‌توان جبران کرد؟ – این که برخی رسانه‌ها می گویند شجریان در کما بوده، همه دروغ است. من هر لحظه که استاد راهی بیمارستان می‌شدند با دکتر ایشان در ارتباط بوده ام. مشکلی که داشتند از ریه ایشان بود که آن هم به دلیل سن بالا و تحرک کم گاهی بحرانی می‌شد و نیاز به بستری داشتند. در حال حاضر در سلامت هستند و به خانه برگشته و تحت مراقبت و در حالت پایداری به سر می‌برند.