همواره در تأمین امنیت اجتماعی (رفتارهای پرخطر)، كه متأثر از آسيب‌هاي اجتماعي هستند، شيوه‌هاي متنوع و متفاوتي از سوي مسئولان متولي كنترل اين رفتارها به‌كار گرفته مي‌شوند كه ممكن است نتايج مطلوبي را به‌دنبال نداشته باشند.
دیگر آنکه، اهميت به‌كارگيري رويه‌هاي برگرفته از ادبيات علمي-كاربردي يكسان براي رویارویی مؤثر با اين رفتارها موجب می شود تا چهارچوبی برای آسیب‌شناسی و آسیب‌زدایی برنامه‌های درسی برای ارتقاء امنیت خانواده ها و جامعه، «تأمین امنیت اجتماعی» طراحی شود.
امنيت، نخستين و مهم‌ترين شرط يك زندگي سالم اجتماعي است و در دين مبین اسلام نيز امنيت از اهميت زيادي برخوردار است.
حضرت ابراهيم (ع) هنگام بناي كعبه نخستين چيزي را كه از خدا براي آن سرزمين طلب كرد، نعمت امنيت بود: « ... رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّـهِ وَ...» (بقره، 126)، «الَذِينَ اَمنُوا وَ لَم يَلبِسُوا إيمَانَهُم بِظُلمٍ اُولَئِكَ لَهُمُ الَامنُ وَ هُم مُهتَدُونَ» (انعام، 82)، «كساني كه ايمان آوردند و ايمان را به ستمي نياميختند آنهايند كه برايشان ايمني است و آنها هدايت‌يافتگانند». «فَلیَعبُدُوا رَبَ هذَا البَیتِ الَّذِی اَطعَمَهُم مِن جُوع وَ ءامَنَهُم مِن خَوفِ» (قریش 3 و 4) «پس باید پروردگار این خانه را بپرستید».
حضرت علي(ع) مي‌فرمايند: «المُومِنُ نَفَسَهُ مِنُه في تَعَبِ وَ الناسُ مِنهُ في راحِهَ» ”مومن كسي است كه خود را جهت رفاه مردم در زحمت بيندازد و ديگران از او در امنيت و آسايش باشند“. (بحارالانوار، ج 72: 53)
دین مبین اسلام هم امنیت را از بزرگ‌ترین مواهب الهی و هم پایه سلامتی دانسته و هم این موهبت را نعمتی ناشناخته معرفی کرده؛ به‌واقع، امنیت مهم‌ترین نیاز یک جامعه (خواه یک طایفه یا قبیله، خواه یک کشور) به شمار می آید و رشد و شکوفایی آن جامعه منوط به تامین آن است؛ از همین روست که قدرت سیاسی تأمین امنیت را نه‌تنها وظیفه اصلی که یکی از منابع مشروعیت‌سازی خود می‌داند.
بدیهی است که تأمین امنیت بدون آگاهی، برنامه ریزی و ارزیابی عملکرد میسر نخواهد بود. در این فرایند، که از نظر تا عمل را در بر می گیرد، شناخت امنیت و مؤلفه های آن امکان برنامه ریزی برای تأمین امنیت بر اساس رویکردهای مناسب را خواهد داد؛ اما آنچه به همان اندازه مهم است پیش بینی رویکردهای مناسب در برخورد با بحران هایی است که امنیت عمومی را به خطر می اندازند؛ یعنی اتخاذ رویکردهای مناسب در مدیریت بحران های حوزه امنیت عمومی.
احساس امنيت ناشی از نبود بیم و هراس آحاد جامعه نسبت به حقوق و آزادي‌هاي مشروع خود و به مخاطره نيفتادن حقوق آنان است. به بیان دیگر، احساس امنيت در يك جامعه به احساس رواني شهروندان از ميزان وجود يا نبود جرم و شرايط جرم‌خيز در آن جامعه بستگی دارد و هر مقدار فراواني جرم و شرايط جرم‌خيز بالاتر باشد، احساس امنيت شهروندان کاهش خواهد یافت.
از جمله عوامل متعددي که در ايجاد احساس ناامني دخیل است مي‌توان به مواردي چون كاهش باور عمومي نسبت به مجريان قانون، برقراري و حفظ نظم، وجود فرهنگ شفاهي با كاركرد قوي، ايجاد شايعه در ميان مردم، فقدان نظام آموزشي و اطلاع رساني فعال جهت ارتقای دانش و بينش امنيتي جامعه اشاره كرد.
الحمدلله نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران با بهره گیری از دین مبین اسلام و با تبعیت از فرامین فرماندهی معظم کل قوا امام خامنه ای ( مدظله العالی) به ارائه آموزش های اعتقادی و کاربردی به نیروهای خود ایجاد امنیت را برای آحاد مردم به ارمغان داشته است.
منبع: پایگاه خبری پلیس
نظر شما