به گزارش گروه بهداشت و درمان طبنا(خبرگزاری سلامت) به نقل از psycom، اختلال شخصیت دوری گزین(Avoidant Personality Disorder)، نوعی اختلال روانی است که باعث می شود فرد مبتلا حساسیت بسیار زیادی نسبت به طرد شدن توسط دیگران داشته باشد، چراکه فرد احساس بی کفایتی شدید کرده و همین باعث عجیب شدن رفتارش می شود. بنابرین دیگران نیز از او فاصله گرفته، که همین باعث افزایش احساس بی کفایتی آنها می شود و در ادامه آنها بیشتر از دیگران فاصله می گیرند، این روندی زنجیره ایست که باعث می شود فرد مبتلا بیشتر و بیشتر از دیگران دوری کرده و احساس بدتری داشته باشند.
درست است که هیچ فردی از طرد شدن، مورد انتقاد قرار گرفتن و خجالت زدگی در برابر دیگران خوشش نمی آید، اما این افراد تمام زندگی شان را برای اجتناب از آنها هدر می دهند. تفاوت این بیماری با اختلال اضطراب اجتماعی، در روابط افراد مبتلا نهفته است. افراد با اضطراب اجتماعی با نزدیکان روابط خوبی دارند و تنها از موقعیت یا ملاقات با افراد جدید اجتناب می کنند، اما افراد دوری گزین حتی از نزدیک ترین دوستان و یا خانواده خود نیز دوری می کنند. این افراد ممکن است از روابطی که احتمال طرد شدن در آنها وجود دارند، خودداری کنند، ترفیعی کاری را رد کنند، برای غیاب در ملاقات ها و یا رویدادهایی که امکان دارد در آنها با افراد جدید آشنا شوند، بهانه بیاورند و اگر مجبور به شرکت در این مراسم ها شوند، بسیار وحشت زده شده و با ترس در این موقیت ها حاضر می شوند.
همچنان کاملا دلیل ایجاد این اختلال مشخص نیست، اما به دیدگاه متخصصان عوامل ژنتیکی و محیطی، نقشی کلیدی در شکل گرفتن این اختلال دارند. نادیده گرفته شدن توسط خانواده یا همسالان، تجربه ی طرد شدن های متوالی و یا مورد سوءاستفاده قرار گرفتن، ممکن است فرد را گوشه گیر کرده و به تدریج باعث شکل گرفتن این اختلال در آن ها شود. در کنار همه ی این عوامل تغییرات فیزیکی، برای مثال بیماری هایی که به ظاهر فرد آسیب می رسانند، نیز می توانند موجب تشدید این اختلال شوند.نزدیک به 2.5 درصد جمعیت جهان ممکن است علائمی مشابه این اختلال نشان دهند. این اختلال مزمن خانم ها و آقایان را به یک اندازه مورد هدف قرار می دهد.
اما مشکلاتی که این افراد تجربه می کنند فراتر از تصورات ما است. با خواندن علائم این اختلال، ما تجربه و فکریات این عزیزان را درک نمی کنیم. این افراد به سختی به کسی اعتماد می کنند و اطلاعات شخصی یا حتی غیر شخصی خود را به سختی و با ترس با آنها در میان می گذارند. حتی در شرایطی حاد، ممکن است اصلا با دیگران، حتی افراد مورد اعتمادشان تبادل اطلاعات نکنند. این افراد در روابطشان به همین دلیل بسیار به مشکل می خورند. آنها با شریک زندگیشان افکار یا خاطراتشان را درمیان نمی گزارند، چراکه فکر می کنند آنها بی ارزش هستند یا موجب خجالت زدگی آنها می شود؛ گاهی حتی آنها احساس می کنند فرد مقابل ممکن است از این اطلاعات سوءاستفاده کند.
این افراد در تعامل با دیگران مشکل دارند، بنابرین ما شناخت کاملی از آنها نخواهیم داشت. بسیار خوب است که با ایجاد فضایی مورد اعتماد و امن(از لحاظ روانی) برای این افراد، برای آنها محیطی آرامش بخش بسازیم و راهی برای ارتباط با این عزیزان بیابیم.
تنها نکته شایان ذکر این است که این اختلال، گناه خود فرد نیست و تمام شخصیت او را شامل نمی شود. پس قبل از اینکه این مبتلایان را قضاوت کنیم، خودمان را جای آنها بگزاریم تا بتوانیم ارتباط موثری با این عزیزان داشته باشیم.
مترجم : معین حبیبی
نظر شما