به گزارش گروه اجتماعی طبنا(خبرگزاری سلامت)، حمیدرضا اسکاش روز چهارشنبه و در آستانه پنجم دی روز ایمنی در برابر زلزله و کاهش اثرات بلایای طبیعی با بیان اینکه مایلم راجع به زلزله بم به نکاتی اشاره کنم که جنس متفاوتی از افسوس و سوگواری‌های متداول بمناسبت سالگرد این فاجعه دارد، افزود: سوگوار جانباختگانی هستم که در ساعت ۵:۲۶ دقیقه بامداد روز جمعه پنجم دی ۱۳۸۲ اگرچه از بستر خواب سنگین بامدادی، هرگز برنخواستند اما چند ساعت قبل از آن، به دفعات پیش لرزه را احساس کرده و حتی از خانه خود خارج شده بودند.
وی ادامه داد: بسیاری از بازماندگان این شهر اذعان داشتند که حتی صداهایی را از درون چاه و یا در هنگام سر بر بالین گذاردن، از اعماق زمین می شنیدند. چگونه شد که این مردم، حداقل سه بار در ساعت‌های ۲۲ و ۲۲:۳۰ و یکبار هم ۴۵ دقیقه قبل از زلزله اصلی، پیش لرزه‌ها را احساس کردند و صدای پای این میهمان ناخوانده را شنیدند ولی سرانجام غافلگیر شدند.
این مدرس حوزه مدیریت سوانح و بلایا توضیح داد: زلزله ای که به غیرمترقبه بودن متهم است این بار در چند نوبت، آمدن خود را خودش هشدار داده بود ولی چرا باز هم غافلگیر شدیم؟ مدیران و متولیان مربوطه از شروع نخستین علائم هشدار، چه اقداماتی انجام دادند؟ اصلاً از این علائم باخبر شدند؟ آیا درک آن را داشتند که درصدی احتمال بدهند که شاید پس از این پیش لرزه ها، فاجعه ای در راه باشد؟ آیا لحظه ای به ذهنشان خطور کرد که حداقل برای ساعاتی، مردم را خارج از منازل نگهدارند؟ آیا متولیان آموزش و آماده سازی مردم برای شرایط اضطراری، آموزش‌های لازم در خصوص علائم و نشانه های وقوع زلزله و اقدامات لازم در قبل، هنگام و پس از زمین لرزه را به اهالی این شهر داده بودند؟ آیا مهندسین و معماران شهر، در هنگام طراحی و ساخت ساختمانها به مقاومت آن توجه کرده بودند؟ آیا دستگاههای ناظر، نظارت دقیقی بر ساخت و سازها داشتند؟
اسکاش اضافه کرد: من بر این افسوس می‌خورم که در عرض ۱۲ ثانیه، دهها هزار نفر را از دست دادیم آن هم با زلزله ۶.۵ ریشتری، درحالیکه می‌شد اینگونه نباشد.
وی ادامه داد: در سال ۸۲ با این هزینه گزاف فهمیدیم که باید برای وقوع چنین رخدادهایی از قبل آماده باشیم تا در روز واقعه، با کمترین تلفات و خسارات، بحران را پشت سر گذاریم. باید سناریوی وقوع چنین مخاطراتی را از قبل تهیه کنیم و بر مبنای آن، در قالب برنامه های عملیاتی پاسخ اضطراری، مشخص کنیم که اگر زلزله یا سیل آمد، چه کنیم و چگونه با پیامدهای خسارت بار آن مقابله کنیم و مسئولیت هر کس و هر سازمانی، چیست؟ باید از قبل آموزش های لازم را ببینیم و بدهیم و از قبل تجهیز شویم و تمرین کنیم.
این مدرس حوزه مدیریت سوانح و بلایا افزود: طی این ۱۶ سال ما چقدر آماده شدیم؟ آنچه را که در زلزله غرب کرمانشاه و سیل ابتدای سال جاری دیدم، تفاوت اساسی با سال ۸۲ نداشت. حتی امروز هم برنامه ریزی، سازماندهی، آموزش کاربردی و آمادگی کافی برای پاسخ یکپارچه و مؤثر به سوانح و بلایای خصوصاً در سطح ملی را نداریم. به راستی مدیریت بحران از چه اولویتی در نزد مدیران ارشد کشور برخوردار است؟
وی گفت: در بیان این حساسیت همین کافی است که از انقضای قانون قبلی مدیریت بحران کشور که از سال ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۲ دوام یافت، ۶ سال طول کشید تا قانون جدید مدیریت بحران کشور در ابتدای شهریور امسال به تصویب مجلس رسید و به دولت ابلاغ شد. اما مشکل اصلی ما قانون نبود. مسئله اصلی ما مثل خیلی جاهای دیگر در کشور، متولیان بودند.
نظر شما