آذردخت داوری در گفت‌وگو با طبنا(خبرگزاری سلامت )، درباره سندروم آسپرگر با بیان اینکه این اختلال در واقع یک ناتوانی از طیف اختلالات اتیسمیک است، گفت: این سندروم نوعی اختلال زیستی- عصبی است که با تاخیر در انجام مهارت‌های حرکتی بروز پیدا می‌کند، در واقع این اختلال را  به عنوان یک اختلال رشدی طبقه‌بندی کرده‌اند زیرا بر تمامی عرصه‌های زندگی فرد تاثیر می‌گذارد. وی در خصوص علائم ابتلا به این اختلال  اظهار کرد:  روابط اجتماعی ضعیف، رفتارهای وسواسی، تکراری و کلیشه‌ای، فقدان همدردی با دیگران، حرکات بدنی و وضع اندامی عجیب از مشخصه‌های این افراد است،‌همچنین افراد مبتلا به آسپرگر دچار آسیب در استفاده از رفتارهای غیرکلامی هستند، یعنی نمی‌توانند احساسات‌شان را درچهره نشان دهند واخم و شادی در چهره آنها معلوم نیست،این افراد  دچار مشغولیت شدید فکری در اشیا و مسائل خاص هستند به این معنا که به مسائل پیش‌پا افتاده و جزیی دقت زیادی دارند. این روانشناس بالینی با بیان اینکه این افراد معمولا به یک موضوع خاص علاقه نشان داده و تمایل دارند همه چیز را در ارتباط با آن بدانند و درباره آن صحبت کنند ،ادامه داد: مبتلایان به این اختلال معمولا خویشتن‌محور هستند یعنی تنها خود را محور قرار داده و به محرک‌های اطراف توجه زیادی نشان نمی‌دهند، افراد مبتلا به آسپرگر معمولا به جای استفاده از ضمیر من، از اسم خود استفاده می‌کنند. وی با تاکید براینکه مبتلایان به آسپرگر علائم متفاوتی از مبتلایان به اتیسم دارند، توضیح داد: در افراد مبتلا به اتیسم ارتباط اجتماعی و بازی‌های تخیلی آسیب‌دیده است، اما در آسپرگر آسیب در تعاملات اجتماعی و فعالیت‌ها کمتر است، همچنین شدت بیماری در آسپرگر کمتر از اتیسم بوده و مشکلات کمتری دارند، در آسپرگر علائم بالینی تاخیر در زبان وجود ندارد، میزان هوش در این افراد طبیعی و در برخی موارد  بالاتر از میزان استاندارد است اما اتیسم‌ها ممکن است اینگونه نباشند و سطح هوشی پایین‌تری داشته باشند. شیوع آسپرگر در پسرها 4 برابر دختران داوری با اشاره به اینکه تفاوت افتراقی اتیسم و آسپرگر در این است که در آسپرگر رشد شناختی و زبانی طبیعی است اما در اتیسم رشد شناختی و زبانی پایین‌تر است، عنوان کرد: شروع آسپرگر  دیرتر از اتیسم است یعنی معمولا اتیسم در سه سال اول زندگی شروع می‌شود، اما آسپرگر معمولا در مرحله‌ای بروز و ظهور می‌یابد که این افراد وارد پیش‌دبستانی شده و می‌خواهند با همسالان وارد ارتباط شوند. وی خاطرنشان کرد:‌ مبتلایان به آسپرگر از نظر مهارت‌های خودیاری و تعاملات اجتماعی مشکل جدی ندارند و معمولا بر خلاف مبتلایان به اتیسم تمایل دارند با دیگران صحبت کنند اما گاهی تن کلامشان یکنواخت و غیرآهنگین بوده  و طرز تکلمشان عجیب و غریب است یعنی آواهای آنها با سایرین متفاوت است. این روانشناس بالینی شیوع آسپرگر در میان پسرها را  3 تا 4 برابر دختران توصیف کرد و افزود: درباره علت این بیماری نظرات مختلفی وجود دارد، برخی می‌گویند ابتلا به آسپرگر ناشی از شرایط محیطی یا دشواری در زمان تولد است، اما در حقیقت هیچ‌کس علت مشخص آن را نمی‌داند و تحقیقات درباره این بیماری همچنان ادامه دارد، اما تصور می‌شود که خصوصیات ژنتیکی افراد تاحدودی در ابتلا به این اختلال موثر است. وی با اشاره به اینکه  این افراد ممکن است با مشکلاتی مانند کنش پریشی و خوانش پریشی مواجه شوند اما اختلال یادگیری ندارند، بیان کرد: علائم نقص توجه با سندروم آسپرگر شبیه هم هستند اما سندروم آسپرگر از بدون تولد وجود داشته و مادرزادی است، اما در اختلال نقص توجه فرد می‌داند می‌خواهد چه کند اما آن را فراموش می‌کند. داوری با اشاره به اینکه 60 تا 70 درصد افراد مبتلا به آسپرگر از عدم تمرکز رنج می‌برند، اضافه کرد: این افراد در مصرف دارو و روان درمانی همکاری نمی‌کنند. وی به والدین توصیه کرد، به رفتار و علائم غیرطبیعی در کودکان توجه کنند زیرا توجه به این رفتارها درصورت وجود بیماری باعث شناسایی و درمان زودتر آن می‌شود که این موضوع در تحصیلات و فعالیت‌های اجتماعی این افراد کمک‌کننده است. این روانشناس بهترین درمان آسپرگر را آموزش مهارت‌های اجتماعی به این افراد و آموزش علائم و علل و شناخت بیماری به والدین آنها دانست و گفت: دارو درمانی، روان‌درمانی و رفتاردرمانی نیز در خصوص این افراد مفید است.