‌به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزاری سلامت، دانیال بیات؛ کارگردان نمایش «درگوشی» در خصوص مضمون این نمایش گفت: در این نمایش زن و شوهری خانه‌ای را اجاره می‌کنند اما با وجود اینکه خانه برای دو نفر اجاره شده برادر زن به آن‌ها اضافه می‌شود؛ ترسی که آن‌ها از صاحب‌خانه دارند داستان را شکل می‌دهد. آن دو از ترس واکنش صاحب‌خانه تمام وسایل را به تدریج جمع می‌کنند. در واقع ما در این داستان با ترس‌ها بازی می‌کنیم.

رحمانی؛ صاحب‌خانه شخصیتی در سایه است اما شخصیت زن و مرد داستان از ترس کاری که انجام داده‌اند از رحمانی شخصیتی ترسناک در ذهنشان ساخته‌اند. آن‌ها رحمانی با کارتن وسایل می‌سازند و با آواهایی به او شخصیت می‌دهند. در پایان کارتن‌ها به اندازه‌ای زیاد می‌شوند که شخصیت‌های داستان را ماسکه می‌کنند. در واقع آن‌ها پشت ترسی که بزرگش کرده‌اند، گم می‌شوند. رحمانی نمادی از ترس است.

او افزود: گاهی ما ترس‌هایمان را به قدری بزرگ می‌‌کنیم که در آن‌ها غرق می‌شویم. ترس مساله ساده‌ای است که می‌توان آن را حل کرد. در حقیقت «درگوشی» نوعی نقد روانشاناسانه و اجتماعی است.

بیات عنوان کرد: در یک بازه زمانی با دو نفر (محبوبه طهانی  و فواد عظیمی‌فر) از بازیگران کار کردیم اما به دلیل شرایط کرونا آن‌ها قادر به ادامه مسیر نبودند. در انتخاب بازیگر تلاشمان بر این بود که کسانی را انتخاب کنیم که به این اتفاقات نزدیک باشند.

کارگردان «درگوشی» با اشاره وضعیت گیشه تئاتر بیان کرد: مشکلات تئاتر پیش از کرونا هم وجود داشت. مهم‌ترین دلیل این مشکلات کمبود بودجه است زیرا با این شرایط نمی‌توان در سالن‌های خوبی اجرا رفت و از بازیگران برندی استفاده کرد. تماشاخانه‌های خصوصی ما را نابود کردند.‌ در این چندساله به این نتیجه رسیده‌ام که من تئاتر را برای گیشه کارگردانی نمی‌کنم.‌ تئاتر کار می‌کنم تا حرفم را بزنم و اگر این حرف را دو نفر هم بشنوند من کار خودم را انجام داده‌ام.‌ تصمیم گرفته‌ام که به این شرایط عادت کنم.‌

او ادامه داد: تئاتر درمان روح است. در این شرایط کرونایی ما کار می‌کنیم تا حال مردم را خوب کنیم. چه آدم‌هایی که حالشان خوب می‌شود دو نفر باشند و چه چندین نفر.‌ ما در شرایط کرونا می‌جنگیم تا اثری تولید کنیم. اعتقادم بر این است که کاری انجام می‌دهم که خیلی‌ها انجام نمی‌دهند. یک هنرمند تئاتر می‌تواند در شرایط کرونا نقش موثری داشته باشد. یک تئاتری می‌تواند در مترو برای مردم پرفورمنس اجرا کند.

بیات اظهار داشت: زمانی که مردم درگیر شرایط اقتصادی هستند برای تئاتر هزینه نمی‌کنند. تئاتر در حال تبدیل شدن به هنری خصوصی است. مردم عادی از تئاتر فاصله گرفته‌اند. یکی از دلایل آن این است که کسی مردم را ترغیب به تئاتر دیدن نمی‌کند. در بازه زمانی خاصی خندوانه و دورهمی این کار را کرد اما بچه‌های امروز چیزی از تئاتر نمی‌دانند. مدارس هم بچه‌ها را ترغیب نمی‌کنند و نسل به نسل این اتفاق بدتر می‌شود. اندیشه هنرمندان هم تغییر کرده و برای سلبریتی شدن کار می‌کنند. تئاتر یعنی تفکر متقابل یعنی من نویسنده اثری را تولید می‌کنم تا تماشاگر را به فکر وادارم. بازیگر برای عکس‌های اینستاگرامش تئاتر کار می‌کند تا اینکه تماشاگر را راضی کند.

در ادامه سجاد احمدی‌نیا؛ بازیگر نمایش «درگوشی» که نقش «احسان» را بازی می‌کند از نقش خود گفت: کار مضمونی اجتماعی دارد و معضلات اجتماع را نشان می‌دهد. ترسی که در میان شخصیت‌ها ایجاد شده جریاناتی را ایجاد می‌کند که به واسطه آن برخی اتفاقات رخ می‌دهد. معضلات مطرح شده مانند ترس و دروغ در جامعه امروز وجود دارد و گاهی نگاه به این ترس‌ها متفاوت است و ما می‌خواهیم بگوییم که نباید یک اتفاق ساده را انقدر بزرگ کرد.

او افزود: من یک سال است که درگیر این نمایش هستم. کارگردان اعتقاد داشت ویژگی‌هایی را که از «احسان» انتظار داشت، در من بود. این کاراکتر صبوری و تنهایی خاصی دارد. در حقیقت ترکیبی از بازی حسی و اکت‌های به‌جا است. تمرین از بهمن ۹۸ آغاز اما به دلیل شرایط کرونا متوقف شد. تمرین مجدد را از تیر ۹۹ آغاز کردیم. تلاش کردم تا به مرز بین شخصیت خودم و کاراکتر برسم. احساس می‌کنم که به این نتیجه دست یافته آمده‌ام. از لحاظ اصول بازیگری کار دشوارز است که بازیگر روی صحنه خودش باشد و باورپذیر بازی کند‌. می‌خواستیم در شرایط کرونا حال هم‌نوعان خود را خوب کنیم و لحظات خوبی را به مردم ببخشیم.

او عنوان کرد: در کنار اتفاقات، اتفاقی دیگری رخ می‌دهد و آن بهم خوردن زندگی زناشویی شهلا و احسان برسر یک سوتفاهم است، سوتفاهمی که این روزها در جامعه باعث شده خیلی از زندگی‌ها بهم بخورد ودر طی نمایش خواهید دید، احسان که شخصیتی صبور، مهربان و حساس دارد تلاش می‌کند این زندگی را نگه دارد اما صبرش را از دست می‌دهد و اتفاقی رقم می‌خورد که نباید رخ بدهد.... و شخصیت درونی احسان با اکتی که انجام می‌دهد مرز بازی درونی وحسی احسان و برونگرایی او را رو ملموس می‌کند.

گفت‌وگو: پرستو خلعتبری