تاریخ انتشار: ۱۴ مرداد ۱۳۹۹ - ۱۷:۳۳
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری سلامت، "پسرکشی" ازجمله تازه‌ترین فیلمهای اکران آنلاین است که برای مخاطب عادت‌کرده به کلیشه‌های سینمای‌فارسی پر از آشنایی‌زدایی است و از همین حیث محصولی آلترناتیو از سینمای مستقل به شمار می‌رود؛ فیلمی که هم غنای بصری قابل توجهی دارد و هم بر سنت داستانگویی هزارویک‌شبی، بیننده را دنبال خود می‌کشد. محمدهادی کریمی کارگردان "پسرکشی" پیشتر و در فیلمنامه‌هایی که برای جریان اصلی سینمای ایران یا همان mainstream نوشته بود، قدرت داستانگویی خود را به رخ کشیده بود؛ "سیب سرخ حوا"، "مارال"، "دختران انتظار"، "رخساره"، "شمعی در باد"، "انعکاس"، "ساکن طبقه وسط" و "ایران برگر" فارغ از کیفیت تکنیکی‌شان که مرتبط با کارگردان بود در یک وجه مشترک بودند و آن هم داستانگویی سلیس و کاملا ایرانی برمدار فلسفه شرقی قصه‌گویی. در این مدار قصه‌گویی، مخاطب می‌تواند از هرجای داستان که شده با آن همراهی کند ولی حظ داستانی زمانی کامل می‌شود که فیلم را یک بار از ابتدا تا انتها ببیند و زودتر از نویسنده، به پیش‌بینی دست زند ولی با رکب‌های نویسنده و غلط از کار درآمدن پیش‌بینی‌هایش، لذتش از تعقیب داستان دوچندان شود! "پسرکشی" کاملا بر مدار همین داستانگویی پیش رفته و محمدهادی کریمی همچون طبیبی که بر بالین بیماری دچار تشخیص اشتباهی نشسته ابتدا می‌کوشد ریشه‌های بیماری خشونت را به روشنی برای بیمار(مخاطب) تبیین کند و سپس برای درمان بیماری، دارویی را تجویز کند به‌نام دور ریختن خرافه و اعتقادات موهومی که هیچ ریشه منطقی-الوهی ندارند. اکران آنلاین "پسرکشی" هرچند لذت تماشای صحنه‌های رنگارنگش بر پرده عریض سینما را کاهش داده ولی به هر حال در سینمای خانگی و با تلویزیون‌های بالای ۵۰ اینچ هم می‌توان حداقلی از آن لذت سینمایی را تجربه کرد به خصوص که اینجا با یک بلیت، یک خانواده می‌توانند به تماشای "پسرکشی" بنشینند که انصافا اقتصادی‌تر است؛ آن هم در روزگار انبوه مشکلات اقتصادی. "پسرکشی" ساحتی با نام بازی‌گیری‌های خلاف عادت از بازیگران آشنا را هم به رویارویی می‌طلبد و چون بازیگران صرفا یک عضو هستند از پیکره‌ای انسانی، بیشتر به چشم می‌آیند تا زمانی که سازی ناکوک باشند از پیکره‌ای مکانیکی.
