به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری سلامت، کافی است برای مدتی هر چند کوتاه در مطب پزشکان، آزمایشگاه‌های پاتوبیولوژی و یا بخش‌های بستری بیمارستان‌ها حضور داشته باشید، تعداد بیمارانی که علی رغم وخامت شرایط جسمانی به تنهایی برای معالجه و یا گرفتن نتیجه آزمایش به این مراکز درمانی مراجعه می‌کنند شما را شگفت زده خواهد کرد. همین شگفت‌زدگی موجب شد از مسئول آزمایشگاه پاتوبیولوژی در خصوص تعداد بیمارانی سؤال کنم که علی‌رغم وخامت شرایط جسمانی به تنهایی برای گرفتن نتایج آزمایش های خود می‌ایند. وی حضور بیماران بدون همراه، حتی بیماران مبتلا به سرطان که در مراحل پیشرفته بیماری قرار دارند و در حال طی شیمی درمانی های طولانی هستند را امری روزمره توصیف کرد و گفت: حتی روزهایی را شاهد بوده ایم که بیماری برای گرفتن نتیجه آزمایش خود به مرکز ما آمده و همین جا در اثر ضعف و مشکلات جسمانی ناشی از بیماری از حال رفته است. وی ادامه داد: وقتی از این افراد می پرسیم که چرا یکی از نزدیکانشان برای گرفتن نتیجه آزمایش نیامده، آیا برادر، خواهر، خانواده و ... ندارند؟ می گویند داریم اما ... هر کدام مشغله های خود را دارند. بخش‌های بستری بیمارستان‌ها نیز وضعیتشان بهتر از آزمایشگاه ها نیست و در کنار فرزندانی که در حال انجام وظیفه ذاتی و مسئولیت خود در قبال والدینشان هستند، بیمارانی هم هستند که بعد از عمل جراحی هیچ کس را ندارند که به عنوان همراه کنار آنها بماند. البته بخش قابل توجهی از این بیماران تنها، صاحب خانواده و فرزند هستند. فرزندانی که گاهاً همانند یک فامیل دور فقط برای ملاقاتی کوتاهی به بیمارستان می آیند. در این میان مادرانی که فرزند دختر ندارند، بیش از سایر مادران تنها هستند.

می توان افزایش بیماران تنها را معظلی ناشی از مشغله‌های زیاد اقتصادی دانست که همه را گرفتار مشکلات شخصی خود کرده و مانع رسیدگی و کمک به سایر اعضای خانواده می‌شود، دور بودن فرزندان و سکونت آنها در سایر شهرها، تک فرزندی که موجب شده پس از فوت پدر و مادر، فرزندان برادر و خواهری نداشته باشند که به آنها در روزهای سخت تکیه کنند، اختلافات خانوادگی که موجب دور شدن خانواده ها از هم شده و به طور کلی شرایط جامعه کنونی، مردم ایران را از فرهنگی اصیل که در آن مراقبت از بیمار بسیار ارزشمند و مورد تأکید بود دور کرده است. در این میان مادران مسنی هم هستند که علی رغم اینکه خودشان دچار مشکلات جسمانی شدید هستند برای مراقبت از فرزند بیمارشان در بیمارستان حضور دارند. مادرانی که حتی به سختی امور روزمره خود را سپری می‌کنند اما از انجایی که هیچ کدام از خواهرها و خواهرزاده ها و ... حاضر نشده همراه دختر بیمارشان در بیمارستان باشد، خودشان تمام سختی‌های پرستاری از فرزندشان را به دوش می‌کشند. می توان بسیاری از مسائل فرهنگی و اقتصادی را ریشه افزایش بیماران تنها در جامعه ایران دانست اما نکته جالب اینکه بسیاری از بیماران تنها پول دارند اما کسی را ندارند که از انها مراقبت کند. به همین دلیل در بیمارستان های خصوصی بستری می شوند اما بدون همراه. افزایش بیماران تنها، هر دلیل فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و جمعیتی که داشته باشد به هر حال واقعیت این است که در سال های آتی تعداد آنها به شدت افزایش خواهدیافت چرا که جامعه ایران در حال پیر شدن است و به زودی تعداد جوانانی که می توانند از افراد مسن پرستاری کنند کمتر از افراد مسنی خواهند شد که نیاز به پرستاری دارند. البته بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا از سال ها قبل دچار این معضل شده اند و با راه اندازی مراکز خدماتی، پرستاری از بیماران و پیگیری روند درمان فرد بیمار را به افرادی سپرده اند که این کار را به عنوان شغل انتخاب کرده اند. اقدامی که با روند کنونی جامعه ایران، باید به آن اندیشید. همانطور که در جامعه بسیار سنتی ایران مراکز نگهداری از سالمندان دارای فرزند اما تنها راه اندازی شد به نظر می رسد باید مؤسساتی نیز برای کمک به بیماران تنها اما دارای فرزند برای پیگیری روند درمانی، همراهی بیمار در بیمارستان و ... راه اندازی شود.

خبرنگار: زهرا مرندی