به گزارش طبنا (خبرگزاری سلامت) از ساینس‌دیلی، دانشمندان زمانی تصور می‌کردند که سلول‌های عصبی یا احتمالا سلول‌های قلب، پیرترین سلول‌های بدن هستند. اما اخیرا آنها در بررسی موش‌های آزمایشگاهی کشف کرده‌اند که مغز، کبد و لوزالمعده حاوی جمعیتی از سلول‌ها و پروتئین‌هایی هستند که مانند سلول‌های عصبی، طول عمر بسیار طولانی دارند. روشی که این محققان برای بررسی این اندام‌ها به کار برده‌اند را می‌توان برای بررسی تمام بافت‌های بدن استفاده کرد و اطلاعات با ارزشی در مورد طول عمر سلول‌هایی که تقسیم نمی‌شوند، به دست آورد. همچنین محققان با این روش می‌توانند بفهمند چرا سلول‌ها به مرور زمان، کنترل خود روی کیفیت و یکپارچگی پروتئین‌ها را از دست می‌دهند و نمی‌توانند ساختار سلولی مهم خود را به خوبی حفظ کنند. اما بیشتر عصب‌های مغز، در بزرگسالی تقسیم نمی‌شوند، بنابراین طول عمر آنها افزایش می‌یابد و دچار پیری نمی‌شوند. محققان با استفاده از ترکیب برچسب‌گذاری ایزوتوپ الکترونی با نوعی تصویربرداری هیبریدی، عملکرد و سن سلول‌ها و پروتئین‌های موجود در مغز، لوزالمعده و کبد موش‌های جوان و پیر را بررسی کردند. البته از آنجایی که سلول‌های عصبی از تمام سلول‌های بدن، پیرتر هستند، به عنوان معیار سنجش سن سلول‌های دیگر در نظر گرفته شدند. محققان متوجه شدند که سلول‌های اندام‌های مغز، کبد و لوزالمعده به اندازه سلول‌های عصبی عمر دارند. همچنین سلول‌های لایه درون‌رگی که در رگ‌های قرار دارند هم همینقدر مسن هستند. این بدین معناست که برخی از سلول‌های غیرعصبی هرگز تکثیر یا جایگزین نمی‌شوند. دانشمندان موسسه سالک می‌گویند، از مشاهده ساختارهای سلولی که  هم‌سن اندامی که در آن قرار داشتند  بودند، تعجب کردند. این مساله نشان می‌دهد که شرایط سلولی بدن ما پیچیده‌تر از آنی است که همیشه تصور می‌کردیم. لوزالمعده هم که مسئول کنترل مقدار قند خون و ترشح آنزیم‌های گوارشی است، از سلول‌های پیر و جوانی تشکیل شده است. جزایر لانگراهانس که در این اندام قرار دارد حاوی سلول‌های پیر و جوان است. برخی از سلول‌های بتا که انسولین ترشح می‌کنند بارها تکثیر می‌شوند و نسبتا جوان هستند. اما برخی دیگر از این نوع سلول‌ها، تقسیم نمی‌شوند و مانند عصب‌ها عمری طولانی دارند. برخی از سلول‌های لوزالمعده به نام دلتا، هرگز تقسیم نمی‌شوند و جوان باقی می‌مانند. لوزالمعده حاوی انواع سلول‌های مشابه اما با طول عمرهای متفاوت است. به گزارش طبنا، این کشف در آینده به محققان کمک می‌کند که روش حفظ سلول‌های بدن را بهتر درک کرده و مکانیسمی برای مراقبت از انواع سلول‌های بدن بیابند و آن دسته از سلول‌های بیمار را درمان کنند. مترجم: نادیا زکالوند