متین نصری، روانشناس در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری سلامت با اشاره به اتیسم (اوتیسم) بیان داشت: اتیسم اختلالی است که در آن رشد مهارت های اجتماعی زبان و ارتباط ذخایر رفتاری با تاخیر و به صورت انحرافی صورت می گیرد.

وی با بیان اینکه کودکان مبتلا به اتیسم اغلب علاقه شدید و منحصر به فردی نسبت به طیف محدودی از فعالیت ها نشان می دهند، افزود: این کودکان در مقابل تغییر مقاومت می کنند. همچنین حساسیت و پاسخ دهی مناسب نسبت به محیط اجتماعی نشان نمی دهند.

این روانشناس عنوان کرد: اختلالات فوق عموما بر جنبه های متعددی از رشد تاثیر می گذارد و با تظاهر در اوایل زندگی منجر به کژکاری پایدار می شود.

نصری گفت: عملکرد غیر طبیعی در حداقل یکی از زمینه ها باید تا سن سه سالگی بروز کرده باشد تا فرد واجد ملاک های اتیسم شناخته شود اما در برخی موارد تا سنین بالاتر اختلال شناسایی نشده و در سنین بالاتر قابل تشخیص و شناسایی است.

وی ادامه داد: در پسرها این اختلال ۴ برابر بیشتر از دختران گزارش شده است در خانواده هایی که وضعیت اقتصادی اجتماعی بالایی دارند این اختلال بیشتر گزارش شده اما این گزارشات می تواند مبتنی بر سوگیری ارجاعی باشد؛ یعنی احتمال مراجعه خانواده ها با طبقات بالایی اقتصادی اجتماعی بیشتر از سایر طبقات بوده است.

این روانشناس اظهار داشت: از جمله عواملی که خانواده ها باید نسبت به آن حساس باشد و به پزشک مراجعه کنند؛ این افراد وابستگی معمول نسبت به پدر و مادر و سایر افراد نشان نمی دهند، لبخند اجتماعی و حالت انتظار برای در آغوش گرفته شدن در برخورد با شخص بالغ وجود ندارد، تماس چشمی غیر عادی در این کودکان شایع است.

نصری اضافه کرد: غالبا به نظر میرسد این کودکان قادر به شناسایی یا تفکیک مهم ترین اشخاص زندگی خود نیستند. سبک شناختی این کودکان این چنین است که  این کودکان نمی توانند حالت روانی یا احساسات اطرافیان خود را دریابند؛ به عبارت دیگر قادر نیستند انگیزه یا قصد دیگران را تشخیص دهند بنابراین میتوان گفت آنها فاقد همدلی هستند.

وی با اشاره به اینکه افراد مبتلا به اتیسم در سنین نوجوانی اغلب تمایلی به دوستی نشان نمی دهند، تصریح کرد:بی ثباتی خلقی در این کودکان بسیار دیده می شود، آنها دچار تغییرات ناگهانی خلق مانند گریه یا خنده بی دلیل می شوند.

این روانشناس گفت: تقریبا در  75درصد کودکان اتیسم عملکرد هوشی در حد عقب ماندگی ذهنی است و میتوان گفت سیر درمانی آنها طولانی و پیش آگهی نامساعدی دارند؛ به زبان بهتر باید اتیسم را به عنوان یک ویژگی شخصیتی پذیرفت و اهداف درمانی را روی افزایش مهارت های اجتماعی قابل قبول و کاهش نشانه های رفتاری عجیب و کمک به رشد ارتباط کلامی بنا کرد.

خبرنگار: مینا افسریان