مشکلات کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در روابط با دیگران

کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم (Autism) به ندرت در هنگام دیدار با یک بزرگسال یا جدا شدن از او به صورت خودانگیخته اقدام به سلام یا خداحافظی می کنند (خواه به صورت کلامی، یا از راه لبخند، تماسی چشمی). کودکان یک سالهٔ مبتلا به اختلال اوتیسم، در میهمانی شب تولد شان به چهرهٔ دیگران خیلی کمتر از حد متعارف نگاه می کنند تا کودکان فاقد اختلال در خود ماندگی. عدهٔ قلیلی از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم شروع کنندهٔ بازی با سایر کودکان هستند، و معمولاً در برابر هر کسی که به سمت شان بیاید، سرد و بی پاسخ جلوه می کنند. کودکان مبتلا به اوتیسم گاهی تماس چشمی برقرار می کنند، اما نگاه شان ممکن است از یک حالت غیرعادی برخوردار باشد. کودکان بدون این اختلال به این خاطر به دیگران خیره می شوند که بخواهند توجه کسی را به خود جلب کرده، یا توجه او را به صورتی یک شیء معطوف سازند.کودکان مبتلا به اوتیسم عموماً چنین نمی کنند. برای آن که کسی بفهمد چهرهٔ یک نفر چه هیجانی را به نمایش گذاشته است، معمولاً باید به قسمت بالایی و پایینی چهره نگاه کند. بعضی هیجان ها در چشم ها منعکس می شوند (مثلاً خشم، شادی). بزرگسالان مبتلا به اختلال اوتیسم نگاهشان را عمدتاً روی ناحیهٔ دهان متمرکز می کنند و تقریباً ناحیهٔ چشمان را به کلی نادیده می کیرند. این رفتار احتمالا به دلیل مشکلات آنها در شناسایی هیجانات سایرین است. بازی های بدنی همچون قلقلک و کشتی گرفتن برای کودکان مبتلا به اوتیسم لطفی ندارند. این قبیل کودکان در مقایسه با کودکان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی یا کودکانی که در همان سن عقلی هستند، زمان خیلی کمی را صرف بازی میکنند – مثل سواری گرفتن از عروسک یا وانمود به این که یک مکعب همان ماشین است.

مشکلات در ارتباط کلامی با دیگران

بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم حتی پیش از یادگرفتن زبان، مشکلات در ارتباط برقرار کردن را نشان میدهند. غان و غون کردن ، اصطلاحی است که به صداهای اطفال قبل از استفاده از واژه ها اشاره دارد. این رفتار در کودکان مبتلا به اوتیسم کمتر مشاهده می شود و نسبت به سایر کودکان، حاوی اطلاعات کمتری است. قبل از رسیدن به دو سالگی، بسیاری از کودکان بهنجار از واژه ها برای اشاره به اشیای دور و بر خود استفاده می کنند – مثل «مامان برو» یا «من آب». برعکس، کودکان مبتلا به اوتیسم از لحاظ این تواناییها عقب می افتند. یک ویژگی مرتبط با اوتیسم عبارت است از اینکه کودک معمولاً هرآنچه را که از کس دیگری می شنود، با دقت هرچه تمامتر تکرار میکند. ممکن است معلم به کودک بگوید «کلوچه دوست داری؟» پاسخ کودک نیز این خواهد بود، «کلوچه دست داری؟» یا مثلاً کودک در اتاقی با تلویزیون روشن حضور دارد و ظاهراً نسبت به آن کاملاً بی اعتنا است. چند ساعت بعد یا حتی روز بعد، کودک یک واژه یا عبارت را از برنامهٔ تلویزیونی تکرار می کند. این کودکان خودشان را با «او»، یا «تو» (یا حتی به نام خودشان) خطاب می کنند و خودش را همانگونه خطاب میکند که از صحبت دیگران شنیده است.

انجام کارهای تکراری در کودکان دارای این اختلال

کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند در اثر تغییراتی که در روشها و محیط روزانه شان ایجاد می شود، به شدت پریشان خاطر شوند. ریختن شیر در یک فنجان متفاوت یا تغییر مکان مبلمان میتواند باعث گریه یا راه افتاده قشقرق در آنان شود. ممکن است رفتار کودکان مبتلا به اوتیسم  وسواس گونه باشد. آنها در بازی های شان ممکن است بارها اسباب بازیها را به صف کنند، یا با اشیای خانه یک مجموعه طرح های پیچیده بسازند. علاوه بر این، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است حرکات عجیب غریب  با دست، و سایر حرکات موزون نظیر تکان خوردن های بی پایان، دست زدن، و روی انگشتان راه رفتن را به نمایش بگذارند. آنها ممکن است نخ، مداد شمعی، چوب، یا بشقابها را بچرخانند و مثل فرفره با آنها بازی کنند، انگشتان را در برابر دیدگاه خویش گرفته و مثل حالت مگس پراندن با آنها بازی کنند، و به پنکه یا سایر اشیای چرخان زل بزنند. بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم به اشیای بیجان ساده (نظیر، کلید، سنگ، کلید برق، پتو و همچنین، نسبت به اشیای مکانیکی پیچیده تر مثل یخچال و جاروبرقی) دلبستگی هاک نیرومندی داشته باشند. اگر آن شیء از نوع قابل حمل باشد، با آن این طرف و آن طرف می روند. پیشنهاد مطالعه: برای آشنایی با دیس تایمی "اختلال دیس تایمی یا افسرده خویی" را مطالعه کنید.