پارکینسون یکی از اختلالات حرکتی است

انواع دیگر اختلالات حرکتی شامل ترمور (لرزش)، سندرم پای بی قرار و هانتینگتون می باشد. پارکینسون تا حدودی در بین مردم جهان رایج است.

تقریبا از هر صدهزار نفر حدود 13 فرد به این بیماری دچار می‌شوند. از آنجا که پارکینسون اغلب بعد از 50 سالگی دیده می‌شود، انتظار می‌رود میزان ابتلا با افزایش طول عمر افراد افزایش پیدا کند.

بیماری زمانی رخ می‌دهد که سلول های تولید کننده دوپامین تخریب شوند

در مغز افراد سالم، نورن هایی (سلول های عصبی) که به شما توانایی حرکت می‌دهند، ماده‌ی شیمیایی به نام دوپامین تولید می‌کنند. دوپامین به عنوان یک پیامبر عمل کرده و سیگنال‌هایی از یک بخش به بخش های دیگری از مغز ارسال می‌کند.

در افراد دچار پارکینسون این نورون ها آسیب دیده و یا می میرند. بنابراین فرد تا پایان عمر با کمبود دوپامین مواجه بوده و الگوی اصلی پیام‌ها مختل می‌شود. در نتیجه او نمی‌تواند به راحتی حرکت کند.

پارکینسون چیزی بیشتر از یک لرزش است

وقتی مردم واژه ی پارکینسون را می‌شنوند، ناخودآگاه لرزش دست‌ها را تصور می‌کنند. اما این بیماری به مراتب فراتر از لرزش است. در حالیکه پارکینسون باعث بروز علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی و کندی حرکات می‌شود، اما علائم غیر حرکتی نیز ممکن است ظاهر شوند مانند کاهش حس بویایی، یبوست، خشکی پوست و از دست دادن شناخت. همچنین افراد مبتلا به پارکینسون در معرض خطر ابتلا به سرطان پوست قرار دارند و باید به طور مرتب بررسی شوند.

خود بیماری پارکینسون نمی‌تواند شما را بکشد، اما بعضی عوارض آن مانند بلع مشکل و زوال عقل می‌تواند کشنده باشد

پارکینسون اغلب دست به دست افسردگی می‌دهد

حدود 30 تا 40 درصد افراد مبتلا به پارکینسون در حال مبارزه با افسردگی نیز هستند. از دست دادن کار، دوستان، تعادل بدن، توانایی رانندگی و... می‌تواند دلیل افسردگی در مدت ابتلا به پارکینسون باشد.خود بیماری پارکینسون نمی‌تواند شما را بکشد، اما بعضی عوارض آن مانند بلع مشکل و زوال عقل می‌تواند کشنده باشد

همچنین بسیاری از افراد مبتلا، با ترس از دست دادن کامل توانایی حرکت خود و محدود شدن زندگی‌شان به ویلچر، دست و پنجه نرم می‌کنند.

این ترس می‌تواند با افزایش اطلاعات راجع به این بیماری و مشاوره با افراد آگاه در این زمینه کاهش پیدا کند.

مبارزه ی جسمی می‌تواند مفید باشد

تحقیقات نشان می‌دهد که ورزش کمک می‌کند تا فرد بیمار احساس بهتری داشته باشد و راه رفتن، تعادل بدن و هماهنگی اش بهبود پیدا کند. همچنین مزیت دیگر ورزش این خواهد بود که فرد از نظر احساسی قوی‌تر شود.

برخی افراد مبتلا به پارکینسون دچار غم و اندوه فراوان می‌شوند، مدت ها گریه می‌کنند و حاضر به ترک رختخواب خود نمی‌باشند. ورزش می‌تواند احساس خوبی برایتان به ارمغان بیاورد و شما را از لحاظ جسمی و روحی قوی سازد.

این بیماری کشنده نیست

خود بیماری پارکینسون نمی‌تواند شما را بکشد، اما بعضی عوارض آن مانند بلع مشکل و زوال عقل می‌تواند کشنده باشد. اما ابتلا به پارکینسون به معنی صادر شدن حکم مرگ نیست. تنها کاری که باید انجام دهید، مبارزه و قوی‌تر شدن و نترس بودن است.

چطور خطر ابتلا به پارکینسون را تا 43 درصد کاهش دهیم؟

تحقیقات جدید نشان می‌دهد حتی یک "مقدار متوسط" از فعالیت بدنی می‌تواند به طورقابل توجهی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

در یک مطالعه که روی 43000 فرد بزرگسال به مدت 12 سال انجام شد، محققان کشف کردند زنانی که بیش از شش ساعت در هفته فعالیت بدنی دارند، احتمالا 43 درصد کمتر از کسانی که کمتر از دو ساعت در هفته فعالیت دارند، به پارکینسون مبتلا می‌شوند. "فعالیت بدنی" گسترده تعریف شده و حتی شامل چیزهایی مانند کارهای خانه، راه رفتن با دیگران و بالا رفتن از پله نیز است. البته اگر فردی همین شش ساعت در هفته را پشت میز کار، بدون هیچ فعالیتی بگذراند، احتمال ابتلا به پارکینسون در او افزایش نمی یابد، هر چند که این وضعیت اصلا مناسب نیست.

از قبل دانشمندان می‌دانستند که ورزش در کاهش خطر ابتلا به پارکینسون موثر است، اما نمی‌دانستند علت این امر چیست؟ محققان گمان می‌برند که ورزش سطح GDNF مغز را که یک نوع پروتئین است و از نورون‌ها (از جمله نوع دوپامینرژیک) محافظت کرده و موجب رشد آن ها می گردد، افزایش می‌دهد. یا اینکه ممکن است به خاطر این باشد که وقتی ورزش می‌کنید، کمتر به چاقی که عامل خطر بیماری پارکینسون است، دچار می‌شوید.

منبع:تبیان