به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری سلامت، دکتر پریشاد مستوفی فر استاد دانشگاه و فعال در حوزه طراحی صحنه و لباس با برنامه «پرده آخر» در مورد لزوم طراحی لباس و صحنه در تئاتر ایران مصاحبه تلفنی کرد.
این استاد دانشگاه گفت: از زمان نوشتن فیلمنامه، باید با گروه طراح صحنه و لباس مشورت صورت گیرد تا بتوانند در راستای متن، طراحی‌ها ایجاد شود. اما این گروه خیلی دیر وارد کار می‌شوند که همین موجب عقب ماندن طراحی صحنه از سایر بخشها می‌شود.
مستوفی فر غنای کارهای خارجی را در گرو پذیرش طراحی صحنه به عنوان یک آرتیست دانست و بیان کرد: وقتی طراحی صحنه به عنوان یک امر جانبی در نظر گرفته می‌شود، نمی‌تواند بار دراماتیک را اجرا کند. زمان نذاشتن برای طراحی صحنه موجب می‌شود که فقدان آن خود را به وضوح نشان دهد.
این طراح صحنه اظهار کرد: کارگردان باید دست طراح صحنه را باز بگذارد تا جهانی که مد نظر طراح است، پیاده شود و چالشی برای طراح صحنه ایجاد نشود که موجب بالا رفتن خلاقیت نیز می‌شود. همچنین یک طراح باید پروسه و زمان برای خلاقیت داشته باشد و همه چیز به یک باره رخ ندهد.
وی همچنین در مورد اطلاعاتی که یک طراح صحنه باید داشته باشد گفت: طراحی صحنه دانستن یک زبان بصری است. اما اگر نتواند زبان مشترکی با کارگردان پیدا کند، موجب دلزدگی طراح صحنه شده و خود را از کارهای عملی دور می‌کند.
مستوفی فر با ابراز تاسف از عدم تخصیص بودجه به طراحی صحنه خاطرنشان کرد: یا بودجه نیست یا به قدری کم است که نمی‌توان با آن کاری کرد که در نهایت موجب دور شدن طراح از طرح اولیه می‌شود.
این فعال در حوزه طراحی لباس یادآوری کرد: تئاتر آینده بر پایه نور است و با تصویرسازی یک صحنه ثابت، فضاهای مختلف ایجاد می‌شود. این امر نیاز به هزینه دارد و در ایران در نمونه‌های کوچک پیاده شده است.
وی با گلایه از کوچک بودن جای دپوی دکور اضافه کرد: تعدد اجراهای صحنه در یک روز بسیار بالاست. صحنه‌ها باید ثابت بماند لذا ظرفیت سالنها نیز موجب شده طراح صحنه از طرح اولیه خود فاصله بگیرد.
این استاد دانشگاه در ادامه عدم دیده شدن نمادشناسی در صحنه را به دلیل شکل نگرفتن زبان مشترک بین کارگردان و طراح صحنه دانست و افزود: طراح صحنه و کارگردان باید برای فرآیند تئاتر زمان بگذارند تا با جهانهای یکدیگر آشنا شوند.