سال هاست که به مناسبت روز خبرنگار یاد داشت می نویسم، اما امسال حس و حالی برای نوشتن ندارم! انگار نوشتن یاد داشت برای خبرنگار را، یک کار بیهوده و عبس تصور می کنم !
نوشتن یاد داشت تنها درد دلی است از سال ها تلاش شبانه روز در عرصه رسانه، اگر از مشکلات این حرفه می گوییم خدا را شکر هیچ گوش شنوایی وجود ندارد!
خبرنگاران یکی از مهمترین شغل های دنیا را دارند، جهانی را تصور کنید بدون خبرنگار، مردم چگونه از رویدادهای مختلف کشور و جهان با خبر می شدند؟ چگونه باید به مردم اطلاع رسانی می شد در مقابله با حوادث، اتفاقات نا به هنگام، بیماریها و ... از خود محافظت کنن؟
جهان بدون خبر، چه جهان پر از سکوتی می شد و مرموز و خطرناک، چرا که هر لحظه امکان داشت حادثه ای رخ بدهد و مردم ندانند چه باید بکنند.
اطلاع رسانی در حوزه های بهداشت و درمان، هواشناسی و راههاو ... در سلامت مردم بسیار مهم و تاثیر گذار است.
خبرنگاران زحمت کش، در ایران هم مانند سایر کشورهای دنیا تلاش می کنند، شبانه روز با کارشان زندگی می کنند، تلاش می کنند متعهدانه در این عرصه حضور داشته باشند، بی مهری و پرخاش بعضی مسئولین عزیز را تحمل می کنند، گاه زیر گوش شان زده می شود و... اما همچنان کار می کنند!
امنیت شلغی شان عجیب است، ناگهان به محل کارشان می روند و می بینند دستگاه ورود و خروج مجموعه ای که در آن کار می کنند، اثر انگشت شان را نمی شناسد! در می یابند که به همین راحتی با تعدیل نیرو مواجه شدند!
شوخی های برخی مسئولین هم درهنگام روز خبرنگار پایانی ندارد! ناگهان همه می خواهند برای جامعه خبرنگاران، کارهای بزرگی انجام بدهند. اما هر چقدر از روز خبرنگار دورتر می شویم، همه چیز به فراموشی سپرده می شود!
خبرنگاران همیشه حرف های مسئولین را شنیدند و در رسانه خودشان انعکاس دادند، نمی شود یک بار هم مسئولین پای حرف های خبرنگاران بنشینند و تلاش کنند تا مشکلات شان حل شود؟ مگرچند خبرنگار در کشور داریم؟
روز خبرنگار امسال هم تمام شد، تا سال دیگر که روز خبرنگار بیاید مسئولین عزیزهمه ما خبرنگاران را به خدا خواهند سپرد...!