پر اشتهایی عصبی

پر اشتهایی عصبی(Bulimia nervosa) شامل دوره هایی از مصرف سریع مقادیر زیادی از غذا می شود که به دنبال آن، یک رفتار جبرانی برای پیشگیری از اضافه وزن صورت میگیرد، نظیر استفراغ کردن، ناشتا ماندن (غذا نخوردن)، و یا ورزش مفرط.

2 نشانه مهم پر اشتهایی عصبی

پرخوری افراطی دارای دو خصیصه است:

1. این رفتار شامل خوردن مقادیر زیادی از مواد غذایی است، یعنی، چیزی بیش از آنچه اکثر افراد می خورند، آن هم در خلال یک دورهٔ زمانی کوتاه مدت (مثلاً، ۲ ساعت).
2. این رفتار شامل احساس از دست رفتن مهار در مورد غذا خوردن نیز می شود – انگار فرد نمی تواند جلوی آن را بگیرد.

افراد مبتلا به بی اشتهای عصبی به میزان زیادی وزن کم می کنند، در حالی که قضیه برای افراد مبتلا به پراشتهایی عصبی چنین نیست.

مراحل پر اشتهایی عصبی

1. پرخوری شدید در پراشتهایی عصبی، فرد اقدام به پرخوری شدید میکند و پرخوری ها به طور نوعی در خفا اتفاق میافتند. ممکن است این اعمال در نتیجهٔ فشار روانی و هیجانهای منفی ناشی از آن، تولید شوند و آنقدر ادامه یابند که فرد به مرحلهٔ ناراحت کنندهٔ اشباع برسد. خوردن غذاهایی که میتوان آنها را به سرعت مصرف کرد،به ویژه چیزهای شیرین نظیر بستنی و کیک،معمولاً قسمت مهمی از این پرخوری به شمار میآید. یک بررسی نشان داد که زنان مبتلا به پراشتهایی عصبی بیشتر احتمال دارد که در زمانهای تنهایی و در صبحگاه یا بعد از ظهر به پرخوری روی آورند. معمولا بعد از یک رابطه اجتماعی بد و ناراحت کننده  احتمال وقوع پرخوری بالا میرود . گاهی اوقات اشخاص مبتلا به پراشتهایی عصبی میزان قابل توجهی از مواد غذایی را در طی دوره های پرخوری مصرف میکنند، و اغلب این میزان بیش از تمام آن چیزی است که یک نفر در طول روز میخورد. این افراد گزارش می کنند که در خلال پرخوری اختیار از دستشان خارج می شود و حتی به نقطه ای می رسند که برایشان چیزی شبیه حالت خلسه به وجود می آید. یعنی ممکن است ندانند که چه کار می کنند یا احساس کنند که آن کسی که اینگونه با ولع مشغول خوردن است، خودشان نیستند. آنها معمولاً از این پرخوری های خویش شرمسارند و سعی میکنند جلوی آن را بگیرند. بعد از این که پرخوری تمام شد، احساس های ناراحتی، انزجار، و ترس از اضافه وزن موجب ظهور دومین مرحله از پراشتهایی عصبی می شود .
2. دفع مواد غذایی رفتار جبرانی نامناسب (که به آن دفع ” میگوییم) به منظور رفع کالری های ناشی از پرخوری است. اشخاص مبتلا به جوع در اکثر مواقع انگشتشان را در گلوی خود فرو می برند تا عقی بزنند، همچنین پس از چند بار، بسیاری از انها می توانند بدون نیاز به این عمل به صورت ارادی استفراغ کنند. علاوه بر آن، از داروهای ملین و مذر (که تأثیر چندانی بر کاهش وزن ندارند) و همین طور غذا نخوردن و ورزش شدید هم برای جلوگیری از افزایش وزن استفاده می شود. اشخاص مبتلا به پراشتهایی عصبی مثل افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی از جاق شدن می ترسند و اعتماد به نفس آنها شدیداً وابسته به حفظ وزن مناسب است. پراشتهایی عصبی معمولاً در اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی شروع می شود. حدود ۹۰ درصد موارد را زنان تشکیل می دهند.