حسین بهلولی درگفت‌وگو باطبنا(خبرگزاری سلامت)، درباره اختلال روانی خودشیفتگی با بیان اینکه نام علمی این بیماری نارسیسیسم است  و نارسیس در اصل فردی بوده که با دیدن چهره خود در آب عاشق خود می‌شود و نام این بیماری نیز از نام فرد مذکور گرفته شده است، گفت: ،افراد خودشیفته به شدت به خود علاقه دارند و به بیان دیگر خودشیفتگی عشق جاودانه فرد به خود است. وی با تاکید براینکه این افراد بسیار به خود اهمیت داده و دیگران برایشان ارزش زیادی ندارد، ادامه داد: اعتماد به نفس بیش از حد معمول و خودپسندی شدید نسبت از دیگر نشانه‌های این بیماری است،‌ در واقع درصدی از خودشیفتگی در همه افراد وجود دارد اما زمانی تبدیل به اختلال می‌شود که فرد به‌صورت افراطی این علائم را داشته باشد، چنین افرادی معمولا خود را چنان بزرگ و مهم می‌دانند که حتی فکر می‌کنند علت موقفیت دیگران هستند،‌ آنها خود محور بوده و خود را مستثنی و برتر از سایرین می‌دانند. این روانشناس بالینی افزود: این افراد در زندگی مشترک آسیب‌رسان هستند زیرا حس همدلی نداشته و نمی‌توانند احساسی به همسر خود داشته باشند این افراد به نیازهای همسر اهمیت نمی‌دهند. وی با اشاره به اینکه غرور کاذب این افراد می‌تواند به آنها آسیب‌ زیادی وارد کند،‌ بیان کرد: مثلا این افراد معتقدند که هرگز معتاد نمی‌شوند یا هرگز سرشان کلاه نمی‌رود اما دقیقا همین اتفاقات برایشان رخ می‌دهد. همچنین این افراد معمولا به شدت نسبت به دیگران حس حسادت داشته و فکر می‌کنند که دیگران می‌خواهند جای آنها را در پادشاهی خیالی که برای خود تصور می‌کنند،‌ بگیرند. خودشیفتگی در سن 30 تا 40 سالگی بروز می‌کند بهلولی اضافه کرد: این بیماری ممکن است در اثر عوامل ژنتیکی ایجاد شود یا در اثر تربیت و محیط خانواده، معمولا کودکانی که به اندازه کافی احساس عاطفی از والدین خود دریافت نکرده‌اند و به آنها اهمیت داده نشده کمبود عاطفی خود را به صورت خودشیفتگی جبران می‌کنند و درحقیقت این بیماری نوعی حالت دفاعی برای آنان است. وی با بیان اینکه درمان این بیماری بسیار سخت است زیرا این بیماران خود را بسیار مهم  تلقی کرده و سخنان خود را همیشه درست می‌دانند، خاطرنشان کرد: معمولا گروه‌درمانی و اینکه در آن گروه کاری کنیم که لیدر حس همدلی را بین اعضای گروه ایجاد کند برای این بیماران مفید است،‌ همچنین مشاوره‌، روان‌درمانی و کار روی احساس این افراد و نیز ریلکسیشن (آرام‌سازی) نیز می‌تواند در بهبود حال این افراد موثر باشد اما معمولا دارو درمانی برای درمان این بیماری مفید نیست. این روانشناس با تاکید براینکه این بیماری معمولا در زنان بیش از مردان و در سنین 30 تا 40 سالگی رخ می‌دهد، اظهار کرد: والدین توجه کنند که کودکان به‌خصوص دختران از نظر عاطفی شکننده‌تر هستند و باید به آنها اهمیت بدهند یعنی با آنها به‌گونه‌ای رفتار کنند که با والدین خود دوست باشند،‌ همچنین تنبیه کردن که اقدامی اشتباه است به دختران بیش از پسران آسیب می‌زند و می‌تواند زمینه خودشیفتگی را در آنها ایجاد کند. وی با تاکید براینکه بسیاری از عمل‌های زیبابیی چهره که در حد افراطی انجام می‌شود می‌تواند ناشی از خودشیفتگی و نداشتن اعتماد به نفس نسبت به چهره واقعی خود باشد،‌ عنوان کرد: اگر این افراد در جامعه‌ای باشند که آنها را تایید نکند حالشان بدتر می‌شود. بهلولی افسردگی را یکی از عوارض این بیماری خواند و تاکید کرد: خودشیفتگی نوعی اختلال شخصیتی است و می‌تواند زمینه اختلالات شخصیتی دیگر مثل شخصیت مرزی را فراهم کند.