به گزارش طبنا(خبرگزاری سلامت)، عباس محمدی، عضو انجمن کوهنوردان ایران و از دوستداران طبیعت کوهستان و کنشگران محیط زیست با طرح این پیشنهاد به دنبال ممنوعیت ورود به حد اثر طبیعی ملی دماوند (از ۴۵۰۰ متر تا قله) با اعلام حمایت این انجمن از اقدام اداره محیط زیست مازندران گفت: بیش از ۱۰ سال است که متمرکز با سازمان‌های محیط زیست، منابع طبیعی، میراث فرهنگی و گردشگری و فدراسیون کوهنوردی صحبت می‌کردیم که صعود به دماوند را ضابطه‌مند کنند. انواع کوهنوردی که درحال حاضر در دماوند انجام می‌شود، بی‌ضابطه بوده و با ریخت و پاش زباله و فضولات انسانی همراه است. فرسایش خاک ایجاد شده بر اثر تردد پراکنده کوهنوردان و اتومبیل‌هایی که تا ارتفاع ۳۰۰۰ متر جواز ورود دارند، از ظرفیت تحمل این کوه خارج است.
وی درباره جمعیتی که سالانه دماوند را زیر پا می‌گذارند، توضیح داد: آمار دقیقی از تعداد کوهنوردانی که سالانه به این قله صعود می‌کنند در دست نیست اما سال گذشته و امسال سرشماری در یک روز شلوغ انجام شد که از حضور همزمان دو هزار تن در پناهگاه جنوبی و اطراف آن حکایت داشت. این جمعیت بدون ضابطه در هر جا کمپ می‌زند، زمین را صاف می‌کند تا چادرش را برپا کند و در هر جا و به هر شکلی فضولات و زباله‌های خود را رها می‌کند. این رفتارها واقعا برای جامعه کوهنورد شرم‌آور است.
عضو انجمن کوهنوردان ایران ادامه داد: با افزایش صعودهای نابه‌سامان و بدون ضابطه، پیشنهاد ممنوعیت کوهنوردی در دماوند بارها و از سوی افراد زیادی مطرح شد که معمولا به سخره گرفته می‌شد. اینک از قدمی‌که برای حفاظت از این اثر طبیعی ارزشمند برداشته شده ـ هرچند برای ارتفاع ۴۵۰۰ تا قله ـ خوشحالیم و امیدواریم تصمیم‌گیران در اجرای آن قاطع باشند و سریع‌تر طرحی برای ضابطه مند شدن صعودهای کوهنوردی آماده کنند.
او در پاسخ به این سوال که نصب چند بنر چقدر می‌تواند مانع از حضور کوهنوردان و گردشگران در منطقه دماوند شود، اظهار کرد: متأسفانه سازمان محیط زیست که گام نخست را برای محافظت از این میراث طبیعی برداشته، نفوذ، بودجه و نیروی انسانی کافی ندارد ولی استقرار نیروی محافظ یا محیط‌بان با توجه به نزدیکی مسیر دسترسی به آن از سمت دشت حفاظت شده لار غیرممکن نیست و می‌توان از متولیان درخواست کرد در این باره اقدام کنند.
او درباره احتمال نفوذ جامعه محلی و یا شهرداری‌های آن منطقه برای کاهش و یا خنثی کردن اثر این تصمیم‌گیری با توجه به این که اقتصاد آن‌ها در گروی تداوم کوهنوردی در دماوند است، اظهار کرد: بخش کوچکی از گردش مالی کوهنوردان نصیب شهرداری‌ها و یا قاطرچی‌ها و راننده‌ها می‌شود؛ ضمن آن که کوهنوردان تاثیر چشمگیری در اقتصاد شهرهای نزدیک دماوند نظیر «پلور» و «رینه» ندارند. نکته دیگر این که ارائه خدمات به کوهنوردان و گردشگران، شغل جانبی اهالی دماوند است. به هر حال نمی‌توان این جامعه را نادیده گرفت. هر طرح ضابطه‌مندی که اجرا می‌شود باید جامعه محلی را هم منتفع کند و درآمدی عاید آن‌ها هم شود ولی این‌طور نباشد که به خاطر سود و درآمد، باعث مرگ یک اثر طبیعی شویم.(ایسنا)
نظر شما