خبرگزاری سلامت: اولین دیدار کودک با دندانپزشک در شکل گیری نگرش کودک نسبت به این درمان نقش مهمی دارد. در سن یک سالگی معاینات اولیه دهانی آغاز می شود؛ در این سن معمولا کودک همکاری موثری جهت معاینه ندارد، اما دندانپزشک وضعیت دندان‌های رویش یافته را بررسی کرده و توضیحات بهدشاتی و تغذیه ای را به والدین می دهد. این معاینه در بغل پدر و مادر انجام می شود و معمولا با بی قراری کودک همراه است، اما در جهت آگاهسازی والدین نقش بسیار مهمی دارد. در مورد کودک سالم می توان از یک سالگی شیرشبانه را قطع و آب را جایگزین شیر کرد. شیر شبانه عامل اصلی پوسیدگی‌های وسیع و سرتاسری دندان ها در سنین کم می باشد.
دکتر پریسا مهراشتیاق، دندانپزشک کودک و نوجوان می‌گوید: از سن یکسالگی معاینات روتین هر شش ماه یکبار توصیه می شود. این معاینات مکرر چندین فایده دارد، اول این که کودک با مرور زمان به دندانپزشک و معاینات روتین عادت کرده و با آن ارتباط برقرار می کند. از طرفی دیگر در صورت وجود مشکل در ابتدای بروز آن تشخیص داده شده و با درمان ساده و بدون استرس مشکل حل می شود؛ ضمن این که آگاهی و اطلاعات به روز در اختیار والدین قرار می گیرد و از نظر بهداشتی و تغذیه ای کودک چک شده و مورد راهنمایی قرار می گیرد.
وی ادامه می دهد: از سن دو سالگی فلورایدتراپی شروع می شود؛ این درمان بسیار ساده و موثر در جهت پیشگیری از پوسیدگی است. درمان های جدی تر مشکلات دندانی زمانی آغاز می شود که کودک از نظر روحی پذیرای درمان و قادر به برقراری ارتباط موثر با دندانپزشک باشد. اگر تا قبل از این سن مشکل مشکل حادی در دهان باشد که مجبور به درمان سریع و اورژانسی باشیم جهت جلوگیری از وارد شدن استرس زیاد به کودک و فشارهای روحی، روانی از گزینه درمان تحت بیهوشی استفاده می شود. البته این گزینه فقط در موارد اورژانسی و بسیار حاد دندانی در سنین کم و در صورت لزوم کاربرد دارد. وقتی تصمیم به انجام درمان در کودک گرفته می شود جلسه اول،جلسه معارفه و آشنایی کودک با پزشک، محیط کار و ابزار درمان است. این جلسه از اهمیت خاصی برخوردار است تا کودک ذهنیت منفی از دندانپزشکی نداشته و خاطره خوبی داشته باشد.
وی همچنین اضافه می کند: در این جلسه معمولا یک درمان سبک انجام شده و دندانپزشک ابزار کار را با زبان ساده و کودکانه به کودک معرفی می کند و با او ارتباط موثر دیداری و شنیداری برقرار می کند. معمولا در این جلسه از والدین خواسته می شود بیرون از اتاق درمان باشند تا ارتباط بین کودک و پزشک ارتباط موثر و یک به یک باشد. در صورتی که کودک بسیار به والدین وابسته است و در حضور والدین احساس امنیت بیشتری می کند از یکی از والدین خواسته می شود به صورت کاملا غیرفعال (صرفا حضور فیزیکی بدون صحبت یا حرکتی) در اتاق حضور داشته باشند و اجازه دهند تا ارتباط صرفا بین کودک و پزشک برقرار شود. نکته مهم این است که ملاقات با دندانپزشک نباید آنقدر به تأخیر بیفتد تا کودک دچار مشکل حاد مثل درد شدید یا آبسه و... نشود؛ چون در این صورت در اولین ملاقات به ناچار مجبوریم سراغ درمان سنگین و جدی رفته اولین تجربه کودک از کار درمانی تجربه ای دردناک و ناخوشایند می شود و این ذهنیت یک عمر با کودک باقی خواهد ماند. چه بسیارند بزرگسالانی که به دلیل تجربیات تلخ دوران کودکی، دچار ترس نا بجا و بی مورد از کارهای درمانی دندانپزشکی شده اند.
این دندانپزشک کودک و نوجوان عنوان می کند: مهم است ساعتی را برای کار درمانی انتخاب کنیم که در این ساعت کودک سرحال باشد. ساعاتی که با خواب یا غذاخوردن کودک تداخل دارند یا ساعاتی که کودک خسته است مناسب کار درمانی نیست. بهتر است والدین قبل از شروع کار راجع به نحوه درمان و جزئیات آن با کودک صحبت نکنند و این فرصت را به دندانپزشک بدهند تا با روش خود و با کلمات ساده و قابل فهم برای کودک مراحل درمان را توضیح دهد.توضیحات ناشیانه و استفاده از کلمات استرس زا مانند (تزریق، آمپول، تراش دندان، کشیدن دندان) موجب ایجاد ترس قبل از کار در کودک شده و کودک قبل از درمان نسبت به این کار جبهه می گیرد و واکنش نشان می دهد. همراه شدن کودک با والدین و دیدن مراحل درمان در مطب های دندانپزشکی بزرگسالان نیز نیز توصیه نمی شود، چرا که با مشاهده صحنه های ناخوشایند و شنیدن صداهای نامطلوب ترس از کار درون کودک شکل می گیرد.
وی در ادامه سخنانش توضیح می دهد: والدین هیچگاه نباید درمان دندانپزشکی را به عنوان وسیله ای تنبیهی برای کودک در نظر بگیرند. به طور مثال گفتن جملاتی نظیر "اگر خوب مسواک نزنی می برمت پیش دندانپزشک تا دندانت را بکشد"، صحیح نیست و ترس از تنبیه موجب جبهه گرفتن نسبت به درمان خواهد شد. باید همیشه به کودک گوشزد شود که ما ملاقات های مکرر هر شش یکبار به دندانپزشک خواهیم داشت تا دندان هایمان را از نظر سلامتی بررسی کنند و درمان هایی جهت زیباترشدن و افزایش کارایی دندان هایمان انجام دهد. فرهنگسازی صحیح در کودکان از وظایف اصلی پدر و مادر به شمار می رود. هیچ گاه در جمع دوستان نباید به دیگران اجازه داده شود که در حضور کودکان خاطرات ناخوشایند دندانپزشکی خود را بازگوکنند، چرا که این قصه های تلخ در ضمیرناخودآگاه نقش می بندد و ترس را در وجودش نهادینه می کند. اظطراب والدین به خصوص مادر به راحتی توسط کودک درک شده و به او منتقل می شود و او را نا آرام و بی قرار می کند. والدین باید آرامش خود را حفظ نمایند و رفتار طبیعی داشته باشند.
مهراشتیاق می گوید: هیچگاه نباید از چانب دندانپزشک به کودک قولی داده شود تا در صورت عدم تحقق وعده فرد درمانگر در نظر کودک دروغگو و غیرقابل اعتماد جلوه ننمایند. در صورت صلاح دید پزشک والدین اتاق درمان را ترک نمایند. بیشتر کودکان در عدم حضور والدین اعتمادبنفس بیشتری از خود بروز داده و بیشتر با پزشک همکاری می کنند. قدر مسلم در صورت نیاز از حضور والدین در اتاق استفاده خواهد شد. تفاوت مهم درمان در کودک و بزرگسالان نوع ارتباط است. در درمان بزرگسال ارتباط یک به یک است یعنی دندانپزشک با بیمار دربار نحوه درمان توافق کرده و این درمان انجام می شود، اما در دندانپزشکی کودکان ارتباط مثلثی و تعامل یک به دو است. یعنی دندانپزشک هم با بیمار و هم با والدین در ارتباط است و رضایت والدین جهت درمان،قبولی و همکاری درمان از طرف کودک الزامی است.
کد خبرنگار: 410100
نظر شما