خبرگزاری سلامت: عفونت های قارچی ناخن (اونیکومیکوزیس) یک مشکل جهانی است. برآورد می شود که 22-15% تمام تغییرات ناخنی به علت اونیکومیکوزیس باشد. 5-2% جمعیت بزرگسالان در اروپا مبتلا به اونیکومیکوزیس می باشند. اونیکومیکوزیس همچنین در خاورمیانه، هند و خاور دور نیز شایع است. بروز عفونت و نوع قارچ های ایجاد کننده اونیکومیکوزیس با سن، جنس، شغل، وضعیت بهداشت و عوامل محیطی و آب و هوایی ارتباط دارد. نکته مهم آن که معمولا 80% عفونت های درماتوفیتی در پا و 20 % در دست ها رخ می دهد.
دکتر محمدعلی نیلفروش زاده رئیس انجمن متخصصین پوست ایران می گوید: به طور معمول بیماری قارچی اطراف ناخن در افرادی ایجاد میشود که استعداد ابتلا به آن را داشته باشند. این استعداد شامل عوامل محیطی، عوامل ارثی و مشکلات شخصی هر فرد است. افرادی که در محیط‌های مرطوب کار می‌کنند یا در طول روز زیاد با آب و رطوبت در تماس هستند، افرادی که ساعت‌های طولانی کفش به پا دارند و پاهایشان زیاد عرق می‌کند، افرادی که در هفته چند بار استخر می‌روند، بیماران مبتلا به دیابت و بیمارانی که قندهای کنترل نشده دارند، افراد چاق و با اضافه وزن بالا بیشتر دچار این مشکل می‌شوند؛ به خصوص اگر بهداشت و شستشوی مناسب پوستشان را هم انجام ندهند مانند آشپز‌ها، آرایشگران، ورزشکاران و دندانپزشکان.
وی ادامه می دهد: عفونت های قارچی می‌تواند موجب بدشکلی و تغییر رنگ ناخنها شود. زیر ناخن پوسته‌های ضخیمی ایجاد میشود و همه این موارد باعث بدشکلی‌های پیشرونده در آینده خواهد شد. از آنجا که عفونت‌های قارچی واگیردار هستند، امکان سرایت عفونت از یک ناخن به سایر ناخنها یا انتقال عفونت از فردی به فرد دیگر وجود دارد. مشکل تغییر رنگ ناخن ما را متوجه برخی از بیماری‌های مهم می‌کند به همین دلیل هرگونه تغییر رنگ در ناخن به طور حتم باید علت یابی شود. بنابراین مراجعه به یک متخصص پوست کمک کننده است.
متخصص پوست، مو و زیبایی چنین عنوان می کند که بر اساس تشخیص عفونت قارچی دیدن قارچ در آزمایش میکروسکوپی با KOH (هیدروکسید پتاسیم) و جدا کردن عامل عفونت است. انيکومايکوز اغلب بيش از يک عضو خانواده را درگير مي‌کند. با اين همه معلوم نيست که آيا موارد خانوادگي بيانگر انتقال بيماري در يک فضاي مشترک است يا استعداد مشابه ناشي از ژنتيک، محيط و ويژگي‌هاي رفتاري مشترک. بنابراين باوجود اين که اقدامات ساده‌اي که ممکن است خطر انتقال را محدود کنند ـ مانند عدم اشتراک ناخن‌گير يا کفش ـ منطقي به نظر مي‌رسند، درمان دارويي را نمي‌توان تنها به دليل کاهش سرايت بيماري تجويز کرد.
حتي در افرادي که انيکومايکوز درمان نشده است، تينه‌آ پديس همراه آن بايد درمان شود (تا خطر سلوليت مرتبط با آن کاهش يابد) و با توصيه به مراقبت مداوم از پا، از عود آن جلوگيري کرد. اين مراقبت شامل استفاده از جوراب يا پوشش‌هاي کاهنده رطوبت پا، خشک کردن دقيق پا و فضاي بين انگشتان پس از شستشو و استفاده از مرطوب کننده‌ها روي پوست‌هاي ترک خورده است که مي‌تواند محل ورود قارچ باشند.
رئیس مرکز تحقیقات پوست و سلول های بنیادی می گوید: دبريدمان وسيع ممکن است به فرونشاندن بيماري جزيي ناخن کمک کند، هرچند که کارآيي آن به خوبي مورد مطالعه قرار نگرفته است. دبريدمان را مي‌توان روي ناخن‌هايي که به دنبال استحمام نرم شده‌اند با يک ناخن‌گير يا سوهان ناخن انجام داد. در درمان ضایعات قارچی ناخن می توان از ترکیبات موضعی و خوراکی کمک گرفت. درمان های موضعی شامل آمورولفين (Loceryl)، تيوکونازول (Trosyl) و سيکلوپيروکس اولامين (Penlac) که به صورت لاک در دسترس هستند، از جمله داروهاي موضعي هستند که براي درمان انيکومايکوز بيشتر مورد استفاده قرار گرفته‌اند تمام اين داروها براي استفاده ضدعفونت درماتوفيتي ديستال بسيار مناسب هستند. تجربيات باليني نشان مي‌دهد که هنگام استفاده از درمان‌هاي موضعي، تلفيق آن با دبريدمان وسيع (سوهان زدن سطح فوقاني ناخن که حجم زيادي از ناخن نيازمند به درمان را حذف مي‌کند)، مي‌تواند احتمال موفقيت درمان را افزايش دهد.لاک آمورولفين، لاک سيکلوپيروکس اولامين، رنگ تيوکونازول از جمله درمان های موضعی هستند. کرم تربينافي (Lamisil)، کرم کتوکونازول (Niaoral) يا هر آزول ديگر؛ مراقبت از پا، شامل شستشو، خشک کردن دقيق و پوشيدن کفش‌هايي که تروما، گرما و رطوبت را به کمترين ميزان برساند.
کد خبرنگار: 410100
نظر شما