سمانه نجارزاده‌گان، خبرنگار طبنا(خبرگزاری سلامت)، انگشت اضافه‌ای که در دست یا پای این افراد می‌روید معمولا چیزی غیر از یک بافت گوشتی اضافه نیست و فاقد هرگونه استخوان است.
پرانگشتی در بیش تر موارد بدون زمینه خانوادگی رخ می‌دهد اما گاهی ارثی است. در زمان جنینی دست‌ها و پاها به شکل یک پارو بوده و هنگام به وجود آمدن انگشتان٫شکاف‌هایی در آن ایجاد می‌شود و انگشتان ساخته می‌شوند. برخی اوفات شکاف‌ها به درستی ایجاد نمی‌شوند و نتیجه آن به هم چسبیدن انگشتان است که به آن سین داکتیلی می‌گویند.
در بعضی اوقات تعداد شکاف‌ها در هر دست یا در هر پا از چهار تا بیشتر می‌شوند و بیش از پنج انگشت تشکیل می‌شود.
بهترین روش درمان پرانگشتی عمل جراحی و خارج کردن انگشت اضافه توسط پزشک است. در صورتی که انگشت اضافه میان سایر انگشتان باشد بهتر است عمل جراحی در سن شش ماهگی انجام شود.
وقتی انگشت اضافه در کنار انگشت کوچک رو به بیرون قرار داشته باشد بهتر است عمل جراحی در سن یک سالگی انجام شود؛ و هنگامی که انگشت اضافه در طرف شست قرار داشته باشد بهترین زمان برای عمل جراحی آن یک و نیم سالگی است. در هر صورت عمل جراحی باید قبل از پنج سالگی انجام شود.
جدا کردن انگشت اضافه با بستن نخ ممکن است موجب خونریزی‌های شدید شود بنابراین از انجام این کار باید خودداری کرد.
همچنین پس از تولد نوزادان مبتلا به این بیماری به دلیل احتمال همراهی این بیماری با سایر بیماری‌های مادرزادی٫نوزاد باید توسط پزشک معاینه کلی شود.
نظر شما