خبرگزاری سلامت: نحوه برخورد با بیماران مبتلا به سرطان و سایر بیماری‌های بالقوه کشنده یکی از مواردی است که به کرات در بیمارستان‌های ژنرال مطرح است که در خصوص بروز بیماری اطرافیان بیمار باید چه واکنشی انجام دهند؟ آیا با بیمار حقیقت را بگویند یا آن را کتمان کنند؟ یا این که چه کسی این خبر ناخوشایند و تلخ را به اطلاع بیمار برساند؟
دکتر محسن رحیم نیا، روانپزشک و فلوشیپ طب روان تنی می‌گوید: بر اساس تحقیقاتی که در دنیا انجام شده از افراد مبتلا به بیماری‌های جدی و سایر افراد سوال کردند که اگر روزی به سرطان مبتلا شوند تمایل دارند که نسبت به آن آگاهی داشته باشند یا نه، که بالای 90 تا 95درصد افراد به این موضوع پاسخ مثبت دادند.
وی ادامه می‌دهد: در حال حاضر زمانی که بیمار به پزشک مراجعه می‌کند و شیمی درمانی را صلاح می‌داند، تا حدود زیاد متوجه می‌شود که قضیه از چه قرار است، اما متأسفانه برخی از خانواده به علت این که فکر می‌کنند بیمار نباید از بیماری اش مطلع باشد سعی در پنهان کاری بیماری دارند و یک جو بسیار سنگینی ایجاد می‌شود؛ به گونه‌ای که همه از خبر بد و ناخوشایند مطلع هستند اما کسی نباید آن را به زبان بیاورد.
متخصص اعصاب و روان بیان می‌کند: جو سنگین بر امر درمان تأثیرات منفی دارد. یعنی این که برای بیماران دشوار می‌شود که در خصوص وضعیتشان با فردی صحبت کنند در واقع با چنین رفتارهایی بیماران مبتلا به سرطان یا سایر بیماری‌های بالقوه کشنده از همدلی با افراد دیگر محروم می‌شوند.
وی چنین عنوان می‌کند: زمانی که فردی به بیماری کشنده‌ای مبتلا می‌شود که می‌داند طول عمر طولانی نخواهد داشت، حق انسانی دارد که از وضعیت خودش مطلع شود تا اساس زندگی خود را با برنامه‌ریزی جدیدی بچیند، زیرا چنین موضوعی حق هر فردی است که درباره وضعیت جسمی‌اش اطلاعاتی در اختیار او قرار گیرد.
رحیم نیا می‌گوید: سوال بعدی اینجاست که چه کسی باید خبر ناخوشایند یک بیماری را چگونه و در چه محلی به اطلاع بیمار برساند؟ بر اساس تحقیقات و مطالعات بسیار زیاد انجام شده در این باره مشخص شد که بهترین فرد مناسب برای خبردادن در خصوص بیماری؛ پزشک معالج فرد بیمار است، یعنی برای نمونه نباید از یک روانپزشک خواست که به بیمار بگوید تو به سرطان مبتلا هستی زیرا روانپزشک اطلاعات دقیقی در مورد آن بیماری ندارد.
وی تأکید می‌کند: در برخی شرایط بیمار هنوز آمادگی روبرو شدن با واقعیت را ندارد برای چنین بیماری لازم نیست به زور متوسل شد؛ بنابراین اولین شرط برای بیان بیماری این است که بیمار بخواهد درباره بیماری اش بداند.
فلوشیپ طب روان تنی تأکید می‌کند که چگونگی اعلام خبر ناخوشایند یک بیماری جدی توسط پزشک نکته مهمی است. به طور حتم بهتر است در یک محل خصوصی و بدون حضور کسی انجام شود و بیمار در حالت نشسته باشد. به طور معمول پزشکان در اولین ویزیت خبر ناخوشایند بیماری را اعلام نمی‌کنند و به بیمار می‌گویند در رابطه با آزمایشات انجام شده از بیماری اطمینان حاصل نشده، بنابراین لازم است یک سری بررسی‌های تکمیلی انجام شود و در نوبت بعدی به شما اطلاع دقیق خواهم داد.
او خاطرنشان می‌کند: پزشک باید لحن همدلانه و همکارانه داشته باشد تا بیمار احساس نکند به حال خودش رها می‌شود، اما اگر به نگرانی همراهان بیمار برگردیم که چرا به بیماران خبر بیماری را نمی‌دهند، نگران‌اند که بیمار پس از شنیدن خبر بیماری فرونپاشد؛ در حالی که این امری طبیعی است و با پوشاندن این خبر نامطلوب کمکی به بیمار و وضعیت آن نخواهد شد.
رحیم نیا تصریح می‌کند: بعد از شنیدن خبر یک بیماری بالقوه کشنده، بیمار دچار حالت سوگواری خواهد شد؛ یعنی مراحل سوگ را شامل انکار، پرخاشگری، چانه زنی، افسردگی و در نهایت پذیرش واقعیت می‌گذراند. برای نمونه بعد از این که بیمار متوجه می‌شود 6 ماه بیشتر زنده نیست دچار سوگواری خواهد شد، زیرا انگار در همان لحظه چیزهایی را از دست می‌دهد.
وی اضافه می کند: واقعیت آن که در کتمان کردن بیماری افراد اطرافیان هم در انکار و چانه‌زنی شریک شده‌اند، حتی اگر همراهان بیمار هم دچار مراحل سوگواری شوند طبیعی است. اما اطرافیان بیمار باید بدانند که نگفتن حقیقت در خصوص یک بیماری مهلک نه تنها کمکی به حال و وضعیت بیمار نمی‌کند، بلکه اجازه گذراندن این مراحل طبیعی پنجگانه و به آرامش رسیدن و پذیرش را از بیمار سلب می‌کنند.
کد خبرنگار: 410100
نظر شما