عضو هیأت علمی دانشگاه تهران با اشاره به رفتارهای پرخطر در سطح جامعه گفت: در هر طبقه ای که والدین بر رفتارهای فرزند خود نظارت نداشته باشند، این رفتارها دیده می شود.
شهلا کاظمی پور جامعه شناس و عضو هیأت علمی دانشگاه تهران در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری سلامت درباره رفتارهای پرخطر در جامعه، گفت: عمدتا در بحث های جامعه شناسی بزرگ شدن و گستردگی اجتماعی جوامع ، نظارت های اجتماعی کم، به تعویق افتادن سن ازدواج و بیکاری، همه عواملی هستند که میزان اوقات فراغت را زیاد می کنند.
این جامعه شناس با اشاره به بیکاری و اوقات فراقت، اظهار داشت: وقتی بیکاری وجود دارد، جوان یا نوجوان به این روی می آورد که به چه صورت اوقات فراقت خود را صرف کند، بنابراین دورهم نشینی ها، کافه رفتن و قلیان کشیدن زیاد می شود که همه از آثار بطالت و بیکاری در جامعه است.
کاظمی پور افزود: در گذشته وقتی جوامع شهری کوچک یا روستایی بود، افراد برای به دست آوردن خرج زندگی تلاش می کردند و اگر محصل بودند در ایام تابستان، سرکار می رفتند تا هزینه تحصیل خود را تامین کنند. علی رغم این که همگان معتقد هستند که وضع اقتصادی جامعه ضعیف شده، به نظر بنده وضع بهتر شده است. به عبارتی خانواده ها به یک رفاهی رسیده اند که حتی به خاطر این که بچه هایشان تحصیل کنند، خود را به آب و آتش می زنند که بچه ها کار نکنند تا وقت فراغت داشته باشند و فقط درس بخوانند.
وی با بیان این که سیستم آموزشی مدارس و دانشگاه ها، به اندازه لازم بچه ها را به درس خواندن راغب نمی کنند، تصریح کرد: بنابراین، این وقت آزاد شده روز به روز در حال افزایش است. حتی والدین، غذای فرزند خود را جلوی او می گذارند و در واقع از او بیش از حد، حمایت می کنند.
این استاد دانشگاه یادآورشد: از آنجایی که انسان باید در جایی، انرژی خود را مصرف کند و وقتی انرژی صرف کار روزمره نشود و فرد، پول توجیبی هم دریافت کند، خود را به پارک، رستوران و کافه رفتن مشغول می کند که به نظر بنده ناشی از یک رفتار ساختار معیوب اجتماعی است.
کاظمی پور با اشاره به این که کمی از بی بند و باری های اجتماعی ناشی از مهاجرت است، خاطرنشان کرد: در گذشته روابط چهره به چهره بوده بیشتر بود و وقتی طرف در خیابان راه می رفت، مغازه دار او را می شناخت و در واقع، همه افراد همدیگر را می شناختند و زمینه انحراف بسیار ضعیف بود. ولی وقتی طرف در یک شهر بزرگ زندگی می کند و همین که در خیابان کسی، کسی را نمی شناسد، نظارت های اجتماعی کمرنگ شده و باعث افزایش بی بند و باری ها می شود.
وی در تاکید این صحبت به مثالی اشاره کرد و گفت: به عنوان مثال اگر من در یک جامعه کوچک زندگی کنم و و رفتار نامتعارف یک بچه را ببینم، ممکن است که با مادرش تماس گرفته یا به درب خانه اش بروم و خانواده را آگاه کنم. ولی در جامعه بزرگ، وقتی شخصی رفتار نامتعارف در بچه ای ببیند، با خود می گوید که من که او را نمی شناسم.
این عضو هیئت علمی داشگاه با بیان این که رفتارهای پرخطر قشر و جامعه نمی شناسد، اظهار داشت: این رفتارها، در طبقه پایین، متوسط و بالا دیده می شود و عمدتا در خانواده هایی است که نظارت دقیق بر رفتارهای فرزند خود ندارند. به نظر بنده، سهم این خانواده ها در ایران 60-70 درصد است. یعنی خانواده هایی که فرزند خود را رها کرده و می گویند که مثلا بچه من عاقل است، دانشگاه می رود و در حال درس خواندن بوده، اما از رفتارهای او غافل است که همه این ها ناشی از عدم نظارت است.
کاظمی پور با تاکید بر این که نظارت های خانوادگی کم شده، تصریح کرد: در هر طبقه ای که والدین بر رفتارهای فرزند، نظارت نداشته باشند این رفتارها دیده می شود. نظارت داشتن و همراه بودن با فرزند، با این که همیشه با او باشی فرق می کند. به نظر بنده، حضور فیزیکی، اصلا ملاک نیست و حضور فکری و معنوی لازم است. یعنی به قدری با بچه خود دوست شویم که هر کجا می رود به ما بگوید و در کارش پنهان کاری نباشد.
وی در پایان اظهار داشت: بنده معتقد هستم که باید روی خانواده ها کار کنیم یعنی جوانی که در رستوران یا مکانی دیگر قلیان یا سیگار می کشد بلافاصله ذهن به این سمت می رود که چرا خانواده، این بچه را رها کرده است.
کد خبرنگار: 41055
نظر شما