ضیایی: در محروم‌ترین نقاط کشور نیز ردی از پزشکان نیکوکار پیدا می‌شود

پزشکان جایگاه برجسته‌ای در ساختارهای اجتماعی داشته‌اند و به عنوان وزنه‌ای مهم و تاثیرگذار در جامعه، نقش بی‌بدیلی در رفع دغدغه‌های اجتماعی ایفا کرده‌اند.

 

به گزارش خبرنگار اجتماعي خبرگزاری سلامت، دكتر امير حسين ضيايي رئيس جمعيت هلال احمر در یادداشت اختصاصی که در اختیار سلامت  قرار داد، آورده است: اگر به تاریخ پرفراز و نشیب ایران، نیم نگاهی بیاندازیم، می‌بینیم که در همه ادوار تاریخی، پزشکان جایگاه برجسته‌ای در ساختارهای اجتماعی داشته‌اند و به عنوان وزنه‌ای مهم و تاثیرگذار در جامعه، نقش بی‌بدیلی در رفع دغدغه‌های اجتماعی ایفا کرده‌اند.

حکیم؛ در اعصار گذشته، فقط مرهم آلام جسمی بیماران نبود، بلکه شخصیتی بود که مردم از با تمام وجود به او اعتماد راسخ داشتند و برای رفع نارسایی‌های زندگی خود به آنها مراجعه می‌کردند. حکیم، علامه‌ای بود که نسبت به بسیاری از علوم مختلف، اشراف داشت و در پاک زیستی، شرافت و کمک به خلق، زبانزد خاص و عام بود. به تعبیر دیگر، می‌ توان حکیم را به سنگ صبور جامعه تلقی کرد که حضورش؛ قوت قلب مردم ضعیف و مستمند به حساب می‌آمد.

حالا همان نقش و همان رسالت حکیم دیروز را پزشکان امروزی به دوش گرفته‌اند. با وجود ناملایمات و حاشیه‌سازی‌هایی که گاه برای جامعه پزشکی ایجاد می‌‌شود، شاهد هستیم که هنوز هم قاطبه جامعه پزشکی، محرم اسرار مردم هستند و حضورشان، تکیه‌گاه و ستونی سترگ برای گروه‌های مختلف جامعه است.

کیست که نداند جامعه پزشکی در سخت‌ترین برهه‌های تاریخی، همواره رنج و محنت مردم را رنج خود دانسته و تا پای جان برای غلبه بر بحران‌های ملی تلاش کرده است. حضور هزاران پزشک داوطلب در جبهه‌های جنگ، فقط گوشه‌ای از رشادت‌های این نیروهای خدوم بود که به بهای سلامت رزمندگان اسلام، جانشان را کف دست می‌گذاشتند و برای دفاع از این آب و خاک به میدان رزم می‌شتافتند.

حتی حالا که چندین دهه از جنگ تحمیلی و دوران دفاع مقدس گذشته است، باز هم شاهد خیل عظیم پزشکان نیکوکاری هستیم که با همان روحیه جهادی، در مناطق محروم حاضر می‌شوند و بدون هیچ چشمداشت مالی، بیماران مستمند را درمان می‌کنند. شاهد عینی این ماجرا، حضور بیش از 18 هزار پزشک و پیراپزشک داوطلب در جمعیت هلال‌احمر است که کاملا داوطلبانه، دانش و توانشان را برای خدمت به آسیب‌پذیرترین گروه‌های جامعه در طبق اخلاص گذاشته‌اند. در دور افتاده‌ترین و محروم‌ترین نقاط کشور نیز همواره ردی از پزشکان نیکوکار پیدا می‌شود؛ طبیبانی که بدون هیچ مزد و منتی، بازوی اجرایی «عدالت در سلامت» هستند.

هم‌اکنون بسیاری از پزشکان خانواده در مناطقی از کشور خدمت می کنند که در آن مناطق حتی از کمترین امکانات زندگی هم خبری نیست و به ندرت می توان کسی را پیدا کرد که حاضر باشد در این مناطق کار کند.

در آستانه روز پزشک، باید با نگاهی حامی‌تر، حتی برای رفع مشکلات برخی پزشکان عمومی که هم‌اکنون یا شغل درخوری ندارند یا در شغلی غیر از طبابت به امرار معاش می‌پردازند، تلاش کرد تا جامعه نیز از ظرفیت علمی هیچ پزشکی، بی‌بهره نماند.

هم‌اکنون شاهد هستیم که گاه در برخی تریبون‌ها به جامعه پزشکی، انتقادات غیرعلمی مطرح می‌شود که تجربه جمعیت هلال‌احمر در استفاده از توان و دانش پزشکان خدوم کشور در یاری رساندن به نیازمندان و بیماران کم توان مناطق مختلف کشور، خط بطلانی بر این جریان‌سازی‌های بی‌پشتوانه اخیر است. چنین انتقادهایی تنها در یک بستر کارشناسی و با رویکردی اصلاحی و دلسوزانه می تواند به جامعه پزشکی و ذی نفعان آن، یعنی بیماران کشور کمک کند؛ چرا که هر جریانی خارج از چنین روندی جز خدشه دار کردن اعتماد بین مردم و جامعه پزشکی، حاصل دیگری نخواهد داشت؛ آن هم در حالی که اعتماد متقابل بین بیمار و پزشک، یکی از شروط اصلی «درمان موفق» است.

البته شکی نیست که جامعه فهیم و باهوش ایرانی، خدمات خالصانه و داوطلبانه جامعه پزشکی را در حوادث و بلایای طبیعی فراموش نخواهند کرد و پزشکان امروزی هم، در نگاه ایرانیان همان حکم حکیمان اعصار پیشین را دارند که جامعه، رسالتی فراتر از درمان بیماری های جسمی بر دوش آن ها نهاده است. رسالتی که پشتوانه‌ای است برای آرامش روانی شهروندان کشوری که در معرض سوانح و بلایای مختلف طبیعی و انسان ساز قرار دارد و تنها با همیاری و همگرایی گروه‌های مختلف می‌تواند خسارات ناشی از آنها را کاهش داده و جامعه‌ای ایمن را پیش روی فردای این سرزمین قرار دهد. گروهی که یکی از طلایه‌داران آنها در مبارزه با بیماری‌ها، آسیب‌های جسمی و روحی حوادث و بحران‌های مختلف، پزشکان بادانش و کارآزموده هستند.