به گزارش طبنا (خبرگزاری سلامت) از مدیکال‌نیوزتودی، دانشمندان دانشگاه نوشاتل همیشه نسبت به توانایی منحصر به فرد ما در همکاری با دیگران و یا برعکس پرهیز از همکاری، در تعجب بودند. اینکه چرا و چگونه گاهی اوقات تصمیم می‌گیریم با یک گروه کار کنیم و زمانی دیگر کار انفرادی را ترجیح می‌دهیم؟
البته در این تصمیم‌گیری، عوامل مختلف و پیچیده‌ای دخیل هستند. اما این محققان روی مقدار طبیعی هورمون اکسی‌توسین در بدن‌مان متمرکز شدند. اکسی‌توسین، هورمون و انتقال‌دهنده عصبی مهمی در بدن ماست. در این بررسی، آنها به مقدار اثر این هورمون در تصمیم‌گیری ما برای همکاری با دیگران و همچنین میزان گفتگوی ما با افرادی که «هم تیمی» هستند، توجه کردند.
دانشمندان از شرکت‌کنندگان خواستند تا در بازی «شکار تخم‌مرغ» شرکت کنند و سپس تصمیم‌گیری افراد در همکاری و نوع گفتگوی آنها با یکدیگر در یک تیم بازی و البته میزان هورمون اکسی‌توسین موجود در بزاق‌شان را بررسی کردند.
محققان در پایان تحقیق و جمع‌آوری داده‌ها متوجه شدند افرادی که سطح بالاتری از اکسی‌توسین در بدن آنها ترشح شده بود، بیشتر به همکاری با دیگران تمایل داشتند، اما یک نکته در اینجا وجود داشت و آن این بود که این همکاری فقط بین هم‌گروهی‌ها صورت می‌گرفت. مقدار هورمون اکسی‌توسین تاثیری روی افراد از تیم‌های مختلف نداشت. حتی اگر سطح بالایی از هورمون در بدن آنها ترشح می‌شد، تاثیری روی همکاری آنها با یکدیگر نداشت و این اثر فقط روی هم‌گروهی‌ها رخ می‌داد.
در بررسی‌های مربوط به گفتگوی این افراد، دانشمندان متوجه شدند که مقدار هورمون تعیین می‌کرد آنها چقدر در مورد اهداف فردی و یا جمعی صحبت کنند و باز هم انتخاب هدف جمعی فقط بین هم‌گروهی‌ها صورت می‌گرفت. اما اگر افراد از تیم‌های مختلف بودند، حتی با وجود ترشح بسیار اکسی‌توسین، بیشتر به اهداف فردی می‌پرداختند.
به گزارش طبنا، این تحقیق اثر هورمون اکسی‌توسین در رفتارها و پیوندهای اجتماعی را نشان می‌دهد. به عبارت دیگر افراد با یک علاقه مشترک می‌توانند زودتر به نتیجه برسند.
مترجم: نادیا زکالوند
نظر شما