فاطمه جنگ‌روی بازیدرمانگر و مشاوره کودک و نوجوان درگفت‌وگو با طبنا(خبرگزاری سلامت)، درباره بازیدرمانی گفت: بازیدرمانی فرایندی پویاست میان کودک و بازی‌درمانگری که در این زمینه آموزش دیده است. این فرایند ازطریق اسباب‌بازی و شرایط امنی که در اتاق بازیدرمانی ایجاد می‌شود، صورت می‌گیرد.
وی با بیان اینکه درمانگر فردی است که کودک را همان‌طور که هست می‌پذیرد، ادامه داد: در این شرایط کودک احساس امنیت کرده و می‌تواند بسیاری از مسائل درونی خود را به‌تدریج برون‌ریزی کند.
این بازیدرمانگر خاطرنشان کرد: ازآنجا که درمانگر در فرایند بازیدرمانی مداخله بیش از حد نمی‌کند کودک به خود متکی شده و اگر با مساله‌ای مواجه می‌شود خود درباره آن فکر می‌کند که این مساله باعث می‌شود کودک توانمندتر در اتاق بازی حضور داشته و کم‌کم این توانمندی را در زندگی روزمره خود در خارج از اتاق بازی نیز بروز دهد.
وی با تاکید براینکه بازیدرمانی از مهم‌ترین شیوه بیان کودک که بازی هست استفاده می‌کند، اظهار کرد: از آنجا که دایره لغات کودک زیاد نیست و مفاهیم او بیشترانتزاعی است، از بازی استفاده می‌کنیم زیرا بازی زبان کودک و اسباب‌بازی‌ها کلمات وی هستنند.
جنگ‌روی بیان کرد: بازیدرمانی معمولا برای گروه سنی 2 تا 10 سال در نظر گرفته می‌شود البته سنین کمتر یا بیشتر نیز ممکن است همچنان اهل بازی بوده و بتوانیم برای آنها از شیوه بازیدرمانی استفاده کنیم.
بازیدرمانی شیوه کمکی برای اختلال یادگیری و بیش‌فعالی
وی با اشاره به اینکه با شیوه بازیدرمانی می‌توانیم به هر اختلال و مشکلی کمک کنیم، عنوان کرد: بازیدرمانی می‌تواند به عنوان درمان تکمیلی برای اختلال بیش‌فعالی یا اختلال یادگیری استفاده شود زیرا بهتر است از تمرینات ساختاریافته‌تر برای این گروه استفاده کنیم، به بیان دیگر مخاطب بازیدرمانی عمدتا کودکانی هستنند که مشکلات عاطفی، هیجانی و اضطرابی دارند ولی برای بیش‌فعالی یا اختلال یادگیری با توجه به اینکه بازیدرمانی زمان‌بر بوده و ممکن است کودک فرصت‌های آموزشی و تحصیلی را از دست بدهد، ترجیح می‌دهیم از شیوه‌های ترکیبی یا روش‌های متخصصان این نوع اختلال استفاده شود تا تمرکزشان افزایش یابد.
این مشاور کودک و نوجوان با بیان اینکه کودکانی که دچار خشم، افسردگی یا وسواس هستند می‌توانند از بازیدرمانی کمک بگیرند، اضافه کرد: دراین شیوه ما قصد کنترل خشم کودک را نداریم بلکه با تکنیک‌های موجود کمک می‌کنیم کودک بتواند به شیوه‌ای درست آن را ابراز کند زیرا اگر خشم درون وی بماند آسیب‌رسان است لذا حتما باید تخلیه خشم صورت بگیرد.
وی با اشاره به وجود رویکردهای مختلف در بازیدرمانی گفت: در یک روش به کودک ساختار می‌دهند مثلا اگر کودک از چیزی ترس دارد سعی می‌کنند شرایط بازی را به نحوی طراحی کنند که کودک در بازی با آن ترس مواجه شود، در شیوه دیگر بازی کودک‌محور بوده و زمانی‌که کودک وارد اتاق بازی می‌شود رها بوده و بازی مورد نظرش را انتخاب می‌کند و با گفت‌وگو با کودک کمک می‌شود که او راه خود را به درستی انتخاب کند.
به گفته این بازیدرمانگر در بازیدرمانی دو نوع رویکرد عمده داریم، رویکرد بارهنمون و بی‌رهنمون.
وی با تاکید براینکه دربازی‌درمانی ترکیبی از بازی‌های فکری و فعالیت فیزیکی وجود دارد، تصریح کرد: فعالیت بدنی یکی از مهم‌ترین مسائلی است که در این شیوه مطرح است و اگر درمانگر در یک اتاق تنها به گفت‌وگو با کودک بنشیند بخش مهمی از درمان را از دست داده است، زیرا کودکان بسیاری از مسائل خود را با فعالیت و بازی نشان می‌دهند و درمانگر باید اشراف بر بازی‌ها و تاثیر آن داشته باشد و حتی بتوان نقاشی کودک را تفسیر کرده تا از تغییرات ایجاد شده آگاه شود.
جنگ‌روی به خانواده‌هایی که به هر دلیلی نمی‌توانند کودک را نزد بازیدرمانگر ببرند توصیه کرد، کودک را در بازی آزاد گذاشته و اجازه دهند که کودک بازی را کارگردانی کرده و خود پیرو باشند،زیرا در این‌صورت بازی حالت درمانی پیدا می‌کند و کودک مسائل خود را برون‌ریزی می‌کند.
وی افزود: مساله دیگر آن است که والدین در بازیدرمانی به دنبال آموزش نباشند ضمن آنکه در مدتی که والد با کودک بازی می‌کند باید کاملا به این مساله متمرکز بوده و به سایر مسائل نپردازد تا کودک احساس کند مرکز توجه است و زمان زمانی متفاوت برای اوست.
این بازیدرمانگر با بیان اینکه در کنار بازیدرمانی آموزش به خانواده‌ها را نیزداریم، خاطرنشان کرد: در این آموزش همان‌طور که کودک در اتاق بازی توانمند می‌شود والدین هم می‌آموزند احساسات کودک را پذیرفته و از باید و نبایدها یا تنبیه‌هایی که گاهی ممکن است آسیب‌رسان هم باشد دور شوند و رفتارهایی دیگری را جایگزین کنند تا به شیوه سلامت‌تری کنار کودک باشند .اگر هم احساس کنیم اختلال خاصی در والدین وجود دارد آنها را به درمان‌گران دیگر ارجاع می دهیم.
نظر شما